Jaki sens ma śmierć tak licznych niewinnych istot w imię Boga?
Czy przemoc stanowi część religii?
Jaką pozycję powinniśmy zająć w tym klimacie przemocy?
Te pytania, które sobie stawiamy, są wyrazem naszej solidarnej bliskości z tak wieloma rodzinami, które oglądały śmierć swoich bliskich, a którzy teraz mogą jedynie ich opłakiwać.
Po tych wydarzeniach jedno pytanie najbardziej dotyka serca i umysłu: Ile razy musimy przebaczyć? Przez jak długi czas można przebaczać? Pojawia się tutaj pokusa przemocy, odpłacenia tą samą monetą.
Odrzucenie przemocy religijnej zachodzi, gdy kontemplujemy serce Ewangelii: męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Jezus kruszy łańcuch przemocy ludzi i pustkę władzy na rzecz potęgi miłości Bożej. Jesteśmy wezwani do wyzbycia się wszelkiej przemocy, a zwłaszcza tej religijnej.
Nasze powołanie chrześcijan wzywa nas do budowania przestrzeni i możliwości życia oraz rozwoju, ale nigdy do niszczenia. To odrzucenie wszelkiego typu przemocy realizujemy siejąc ziarna miłości.
W naszej Rodzinie Salezjańskiej występują niezliczone przykłady osób, które angażowały się w budowanie kultury pokoju i życia. Podajmy tutaj niektórych z nich: nasi bracia w Dżubie, w Sudanie Południowym, którzy otworzyli drzwi kaplicy, aby przyjąć licznych uchodźców wojennych; nasi bracia w Syrii, którzy w czasie trwania wojny i zniszczenia udostępniają przestrzenie radości i edukacji; nasi bracia w Kolumbii, którzy wychowują do pokoju i poszanowania byłych dzieci-żołnierzy, starając się im zapewnić lepszą przyszłość.
W końcu XIX wieku w młodej Italii były trudne okresy, okresy podziałów i wojen. I wielu współpracowników stale nękało Księdza Bosko swoimi obawami dotyczącymi kruchej sytuacji Kościoła w Piemoncie. Opcja, jaką proponuje Ksiądz Bosko jest jasna i stanowi wzór, w jaki sposób należy rozwiązywać tego rodzaju sytuacje: “budować więzi, a zwłaszcza być rodziną”. Owocem tej idei jest Oratorium, które rodzi się i konsoliduje jako miejsce uprzywilejowanego spotkania i siedziba potrzebujących; przestrzeń, która przezwycięża podziały ideologiczne i religijne danej chwili i otwiera drzwi, aby stać się domem dla wszystkich. Oratorium jest modelem dialogu i współistnienia dla wszystkich, a jednocześnie – powołaniem do służby.
