Najdrożsi przyjaciele i bracia, piszę to przesłanie z okazji miesiąca poświęconego Księdzu Bosko, mając żywo przed oczyma i w sercu nadzwyczajne i wspaniałe doświadczenia, które były ostatnio moim udziałem. Chciałbym powiedzieć wam o emocjach i intensywnych przeżyciach związanych z dwutygodniowym pobytem w Brazylii-Sao Paulo i Recife, oraz bogactwie i wspaniałych dniach przeżytych w Indiach, w Bangalore, Guwahati, Assam i Mumbaju. Także te jedenaście dni spędzone w Angoli i Mozambiku były wyjątkowe.
Piszę do was z samolotu, który wiezie mnie do Doha, w Katarze, do celu kolejnej podróży, ale dusza pełna jest wspomnień. Dzisiaj wymieniliśmy pozdrowienia i odprawiliśmy niedzielną Eucharystię w pewnym miejscu, które było proste i ubogie. Uczestniczyło w niej dwieście osób dorosłych i dzieci, wielu na bosaka, bez odświętnych strojów, ponieważ ich nie posiadali. W czasie podzękowania jedno z nich, mała dziewczynka, odczytała to, co wam przytoczę. To były wspaniałe słowa, których nie chcę zachować tylko dla siebie. Tak tętnią życiem, że kazały mi pomyśleć o oczywistej prawdzie będącej wyrazem łaski Bożej: Ksiądz Bosko żyje i wszędzie działa na świecie.
Ta dwunastoletnia dziewczynka odczytała taki oto tekst: «W tym momencie Eucharystii dziękujemy Panu i tobie, Księże Angelu. Twoja obecność pomaga nam przeżywać życie i przyjaźń. Nasze serca stają się większe, kiedy jesteśmy z tobą, który nosisz w sercu tak liczne dzieci i młodzież świata. Drogi Księże Angelu, Ojcze i Przyjacielu, dziękujemy za to, że celebrujesz ją z nami. Niech Bóg ci błogosławi wszędzie, gdzie się udasz. Będziemy się za ciebie modlić i wiemy, że i ty się za nas zawsze modlisz.
Chcemy towarzyszyć ci w twoich podróżach i pomóc ci w twojej pracy, ale jak wiesz, musimy się wiele uczyć, pomagać w domu i przygotowywać się do czynienia dobra naszym bliźnim.
Pewnego dnia, kiedy wrócisz, będziemy mieć więcej czasu, aby opowiedzieć ci o tych wszystkich dobrych rzeczach, które odkryliśmy, i całym dobru, które uczyniliśmy. Ksiądz Bosko uczył nas, że Bóg chce, byśmy byli zawsze szczęśliwi, robiąc dobrze to wszystko, co mamy do zrobienia.
Zanieś wszystkim dzieciom na świecie nasze uściski. Wszędzie, gdzie się znajdziesz, będzie ci towarzyszyć nasza przyjaźń i modlitwa, a wspomnienie radosnych chwil z nami niech przyniesie ci pokój i ukojenie, kiedy poczujesz zmęczenie.
Noś nas w sercu, bo my już jesteśmy w twoim sercu z tobą. Zaśpiewaj z nami tę piosenkę, Księże Angelu, ponieważ tego chce Bóg: "Jestem szczęśliwy, ponieważ chce tego mój Jezus"».
Takie właśnie słowa skierowała ta dziewczynka, której towarzyszyli niektórzy młodzi animatorzy.
Bardziej niż zwracając uwagę na słowa, spoglądałem w ich oczy i znajdowałem w nich swoje odbicie, odczuwając wielką radość i dumę z przynależności do tej wielkiej salezjańskiej rodziny rozsianej po całym świecie i zrodzonej rzeczywiście dla nich: najmniejszych, najbiedniejszych i najprostszych. To z nimi czujemy się dobrze i z nimi powinniśmy się zawsze dobrze czuć.
«Mam przyszłość. Nic nie jest stracone. Jestem tutaj i mam przyszłość, mam przyszłość».
I pomyślałem o tysiącach chłopców i dziewcząt, których spotkałem w czasie ostatniego półtora miesiąca moich podróży. Wszyscy oni, chociaż innych kultur, ras i kolorów skóry, wypowiedzieli w różnych językach i w różny sposób te same słowa, wyrazili te same uczucia.
Bardziej niż kiedykolwiek jestem przekonany, że ksiądz Bosko nadal żyje dzisiaj w licznych rzeczywistościach, w których tysiące osób nie przestaje uparcie realizować, w imię Jezusa, swoje marzenia. Ksiądz Bosko żyje, ponieważ nie przestaje ich inspirować i dodawać odwagi, by się nigdy nie poddali.
Tydzień wcześniej byłem w Luandzie, w Angoli, gdzie odwiedziłem nasz dom, w którym przebywają dzieci zabrane z ulicy (w tym dniu było ich 42). Ostatni z przybyłych, 6-letni “beniaminek”, przebywał tam od tygodnia, a najstarszy, “weteran” – od pięciu lat. Jeden z tych chłopców, doskonały w rapie, ułożył piosenkę z tej okazji. Jej refrenem było: «Mam przyszłość. Nic nie jest stracone. Jestem tutaj i mam przyszłość, mam przyszłość».
O dwóch lat żył na ulicy, ale Opatrzność zechciała, by znaleźli go salezjanie. I spoglądając na te dzieci, z sercem pełnym wzruszenia, pomyślałem: «Ksiądz Bosko żyje. Ksiądz Bosko żyje w tym domu, w każdym z moich braci i świeckich wychowawcach salezjańskich, którzy dzisiaj dają im mówić, spoglądają na nich i otwierają dla nich ramiona, przyjmując te dzieci jako ojcowie, bracia i przyjaciele».
Ta dziewczynka z Matoli, która poprosiła mnie, bym zabrał ich do swojego serca, miała rację. Nie mogę nie zabrać ich do swojego serca po tym, jak ich poznałem.
I to, co ja robię, robicie i wy, przyjaciele, liczne dobre osoby, które wierzą, że razem możemy czynić wiele dobra w tym naszym świecie, chorym na znieczulicę i brak zaufania do wszystkiego i wszystkich.
Mogę was zapewnić, że istnieje prawdziwe życie. Jak często mawiała święta Matka Teresa, dla każdego ubogiego, dla każdego chłopczyka, dla każdej dziewczynki, nastolatka, człowieka młodego, którego spotykamy, to spotkanie nie tylko nie jest czymś obojętnym, ale może na zawsze zmienić ich życie.
Dziękuję dobremu Bogu za tyle piękna. Dziękuję dobremu Bogu za to, że oni, najmniejsi, najbardziej prości, którzy nic nie znaczą na tym świecie, nie przestają czynić nam tak wiele dobra.
Dziękuję w imieniu Księdza Bosko!
