Drodzy Przyjaciele, pozdrawiam was z pięknych Indii, z Dimapur, w stanie Nagaland, w północno-wschodniej części tego kraju, graniczącej z innymi krajami. Z miejsca, w którym salezjańska obecność mocno i bardzo pięknie zakorzeniła się, dając wyraz wielkiej wierności Księdzu Bosko.
Właśnie, kiedy doświadczam tego nadzwyczajnego przyjęcia na całym świecie, przychodzi mi na myśl ten symbol miłości i wdzięczności, jaki przyjaciele Księdza Bosko zechcieli umieścić właśnie przed Bazyliką Maryi Wspomożycielki: pomnik Księdza Bosko.
Za kilka miesięcy będzie liczyć sto lat. Dobrze jest utrzymany i jak wierny strażnik wita wszystkich wstępujących w progi Domu Macierzystego. Często się zdarza, iż tak jesteśmy przyzwyczajeni do jego widoku, że w pośpiechu rzucamy nań spojrzenie i idziemy dalej.
I pomyślmy, że pomysł, by ten pomnik znalazł się na tym placu, zrodził się już w głowie Księdza Bosko.
Pewnego dnia, kiedy była już rozpoczęta budowa Bazyliki Wspomożycielki, Ksiądz Bosko, przemierzając plac, który był pokryty jeszcze słabo ubitą ziemią, zatrzymał się, by się przyjrzeć konturom powstającej fasady, a następnie rozejrzał się dokoła, rzucając, typowe dla niego, marzące i zdecydowane spojrzenie, mówiąc do księdza, który mu towarzyszył: «Tutaj, w środku, chciałbym wznieść pomnik, który przedstawiałby Mojżesza uderzającego w skałę, z której tryskałby strumień wody, a ta gromadziłaby się w odpowiednim zbiorniku».
I dzisiaj znajduje się pomnik właśnie na środku placu. Nie jest dokładnie taki, jaki wyobrażał sobie Ksiądz Bosko, ale wyraża jeszcze coś więcej.
„Epopeja” salezjańskiego dzieła
Ta idea budowy pomnika poświęconego Księdzu Bosko pojawiła się 10 września 1911 r. na Międzynarodowym Kongresie Byłych Wychowanków, przy okazji obchodów setnej rocznicy jego urodzin. Opowiedziało się za nią bardzo wiele osób z całego świata. Gmina Turyn udostępniła teren i wniosła mały wkład. Został ogłoszony konkurs, w którym wzięli udział artyści z całego świata. Ostatecznie wybrano projekt rzeźbiarza z Rawenny, Gaetano Celliniego.
Wszystko było gotowe, ale okrutna I wojna światowa przeszkodziła w jego inauguracji, co miało miejsce dopiero w dniu 23 maja 1920 roku o godz. 11.00, w przededniu uroczystości Maryi Wspomożycielki.
Kiedy opadła zasłona, która zakrywała pomnik, tysiące obecnych tam osób złączyło się w gorącym i wzruszającym aplauzie.
Ten pomnik z brązu, opierający się o masywny granit, przedstawia pewnego rodzaju „epopeję” salezjańskiego dzieła.
W górnej części, łagodny i uśmiechnięty Księdza Bosko w otoczeniu chłopców, którzy wydają się tańczyć wokół niego. Ksiądz Bosko czyni bardzo wymowny gest, wydaje się, że chce podnieść jednego z chłopców. Jest to wspaniały symbol jego posłannictwa i Zgromadzenia: słowo „educare” oznacza właśnie „wyprowadzać, podnosić, powodować wzrost”. Towarzyszy temu ton radosny, właściwy zresztą dla salezjańskiej duchowości, gdzie relacja przyjaźni między wychowawcą i młodym człowiekiem stanowi wielką pomoc dla osobistego rozwoju. Zgodnie z tradycją św. Franciszka Salezego, nie jest możliwe wzrastanie w wierze, nawet jeśli ma się przewodnika, jeśli nie ma prawdziwej przyjaźni, komunikacji, wzajemnego oddziaływania; przyjaźni, która staje się naprawdę duchowa.
Relacja między salezjańskim formatorem a ludźmi młodymi musi stać pod znakiem „jak największej serdeczności”, ponieważ zdrowa zażyłość niesie miłość, a miłość – zaufanie. Stąd i na tym pomniku chłopcy spoglądają na Księdza Bosko z pełnym zaufaniem, ponieważ są pewni, że są kochani.
Jak w lustrze
Na dole pomnika, wspaniale wykonana grupa odzwierciedla człowieczeństwo, które się pochyla, by ucałować Krzyż, który przedstawia Wiarę. «To towarzystwo było na początku prostą katechezą» oświadczył Ksiądz Bosko. Odsyła nas to do początków i korzeni Zgromadzenia Salezjańskiego. To od Księdza Bosko nauczyło się ewangelicznej pasji, by doprowadzić każdego młodego człowieka, każdą osobę do spotkania z Jezusem.
Na dwóch płaskorzeźbach z przodu, po prawej, widzimy matkę z dzieckiem w ramionach, które posyła pocałunki Księdzu Bosko; po lewej – ubogi trędowaty, który spogląda z wdzięcznością na swojego dobroczyńcę.
Po bokach, dwie „białe miłości”, które tak mocno promował Ksiądz Bosko: Eucharystia i Wspomożycielka, a które łączą się z ideą misyjną “ad gentes” i ideą rodziny.
Z tyłu kolejne trzy płaskorzeźby, które przypominają, jak wiele robili i robią salezjanie na polu towarzyszenia emigrantom: tym dawnym i tym obecnym. Myślę tutaj o jakże wielu domach salezjańskich na całym świecie, które otworzyły swoje drzwi dla migrantów w każdym wieku. Myślę o obozach dla uchodźców i rodzinnych domach dziecka…
A dalej, po bokach uobecnione są salezjańskie szkoły zawodowe i rolnicze. Każdego dnia tysiące ludzi młodych wchodzi do naszych domów, by stać się „dobrymi chrześcijanami i uczciwymi obywatelami”.
Jak w lustrzanym odbiciu, dokładnie za plecami Księdza Bosko, w centralnej części fasady Bazyliki, wyłania się bardzo wyraźnie figura Jezusa z dziećmi. «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże» (Mk 10,14). Na całym świecie spotkałem synów Księdza Bosko, którzy wcielali w życie te słowa Jezusa z niezmienną pasją. Dlatego też z tego miejsca wciąż wyruszają nowi misjonarze i misjonarki.
Mogłem doświadczyć przede wszystkim nieskończonej wdzięczności mężczyzn i kobiet za to, co otrzymali w imię Księdza Bosko. I kiedy przybywam do jakiegoś salezjańskiego domu, w każdym kraju świata, wydaje mi się, że otacza mnie krąg dzieci z tego pomnika. I czynią to z taką radością i zadowoleniem, których życzę również wam wszystkim.
