ks. Pierluigi Cameroni SDB
Istnieje wiele racji ku temu, aby ks. Pavoniego uważać za poprzednika Księdza Bosko. Wyprzedza swoim wyczuciem i doświadczeniem księdza Bosko i księdza Murialdo, widząc w zjawisku marginalizacji dzieci i młodzieży jeden z największych dramatów, które charakteryzowały epoką przejścia z ancien régime do uprzemysłowionego społeczeństwa, rozumiejąc, że jedyny ratunek znajduje się w integralnym wychowaniu osoby. I jeśli wychowanie religijne pozostaje zasadniczym celem, Pavoni widzi w działalności zawodowej najbardziej podatny grunt dla edukacji, która obejmuje wszystkie aspekty osoby.
Ks. Pavoni nie był specjalistą w zakresie pedagogiki, ale wypracował prawdziwą metodę wychowawczą, która wyróżnia się tym, że kładzie się w niej akcent na prewencję. Dzisiaj dla wiele zgromadzeń stanowi on punkt odniesienia.
Centralne miejsce wiary chrześcijańskiej, miłość do każdej osoby, znaczenie pracy, jako narzędzia promocji ludzkiej i społecznej, stałość zasad wewnątrz organizacji, która jednak ma charakter rodzinny, zwracanie uwagi na relacje osobowe i uciekanie się raczej do argumentacji niż do narzucania czegoś – oto komponenty projektu, którego celem było dostarczenie młodym ludziom niezbędnych narzędzi, zapewniąjących im kształtowanie zrównoważonej osobowości i uznanej roli społecznej, nie pozwalając, by rzeczywistość społeczna, poprzez swoje oddziaływanie, zepchnęła ich bezlitośnie na margines.
W dekrecie z 5 czerwca 1947 roku, wydanym przez papieża Pio XII, ks. Pavoni jest nazwany “drugim Filipem Nereuszem, poprzednikiem św. Jana Bosko, doskonałym naśladowcą św. Józefa Cottolengo”. Jego kanonizacja jest uroczystym potwierdzeniem tego autorytatywnego uznania.
