Dekret, podpisany przez Przełożonego Generalnego, stwierdza, że ta decyzja została podjęta po rozpatrzeniu prośby siostry Lucii Barbosy de Oliveiry, koordynatorki generalnej IRIMEP, i wydaniu opinii przez jego Radę, zainteresowanych biskupów oraz przełożonego inspektorii Brazylii-Recife, również po zapoznaniu się z historią Instytutu, okolicznościami jego założenia za sprawę jednego z salezjanów, z uwzględnieniem także stałych relacji duchowych i apostolskich, jakie go łączyły z salezjanami.
To przyjęcie do Rodziny Salezjańskiej poprzedzał wieloletni proces. Wspomniany Instytut został założony w 1968 roku przez bpa Antonio Campelo, salezjanina, arcybiskupa Petrolini (stan Pernambuco, w Brazylii). Gdy ten zmarł, w 1984 roku, “Siostry Posłanki Pokoju”, zakonnice należące do instytutu życia konsekrowanego na prawie diecezjalnym, poprosiły formalnie o przyjęcie do Rodziny Salezjańskiej.
Następnie, w 1986 roku, ks. Egidio Viganó, ówczesny przełożony generalny, odpowiadając na list tychże sióstr, napisał: “Cieszę się bardzo z waszej obecności w Kościele i gratuluję wam postępów, jakich dokonałyście, oczekując, że ten etap doświadczenia zakończy się jeszcze lepszym rezultatem”.
Jak można przeczytać w Konstytucjach salezjańskich”: “Od Księdza Bosko biorą początek liczne grupy apostolskie, które w różny sposób pracują dla zbawienia młodzieży”. I ten instytut “podziela posłannictwo Księdza Bosko, pracując na rzecz ubogich, opuszczonych, osób zagrożonych, na obszarach, gdzie panuje skrajne ubóstwo” – stwierdził ks. Joan Lluis Playa, który zapoznał się z niektórymi dziełami społecznymi, które “mediatorzy pokoju” prowadzą w Brazylii.
Ks. Eusebio Muñoz, delegat Przełożonego Generalnego ds. Rodziny Salezjańskiej, wyraził swoją wielką radość, oświadczając, że “Rodzina Salezjańska nie przestaje się rozwijać nie tylko pod względem liczbowym, ale także – charyzmatycznym, ponieważ tam, gdzie znajduje się jej członek, który pracuje jak Ksiądz Bosko, ten pracuje dla zbawienia młodzieży najuboższej”.
Obecnie do tego instytutu należy 70 zakonnic, którym pomaga około 300 współpracowników, którzy dzielą z siostrami posłannictwo duszpasterskie i społeczno-wychowawcze. “Ich powstaniu towarzyszy troska, by dotrzeć do najbardziej oddalonych miejsc Kościoła, gdzie ubóstwo jest naprawdę skrajne” – dodał ks. Playa. “Odwiedziłem, z polecenia Przełożonego Generalnego, miejsca, w których realizują one swój apostolat i mogę powiedzieć, że są one wyraźnie ‘salezjańskie’, prowadząc misję pośród młodzieży pokrzywdzonej”.
Więcej informacji o tej 32. grupie Rodziny Salezjańskiej można znaleźć na ich stronie: http://www.impaz.org.br/?
