Najwięcej materiału do przemyśleń dostarczyli: ks. Rossano Sala, salezjanin, sekretarz specjalny Synodu poświęconego młodzieży, który omówił adhortację posynodalną Christus Vivit (zwłaszcza rozdziały 7-8), oraz siostra Runita Borja, radna generalna ds. duszpasterstwa młodzieży CMW, która przedstawiła kluczowe punkty Kapituły Generalnej 24, do której Instytut CMW się przygotowuje: słuchanie młodzieży, krocząc z Maryją, synodalność maryjna oraz pełne nadziei odczytanie obecnej rzeczywistości.
Po tych wypowiedziach nastąpiło tradycyjne dzielenie się spostrzeżeniami w grupie i na forum ogólnym, którego owocem były następujące wnioski:
- należy zwrócić szczególną uwagę na kwestii: JAK SŁUCHAĆ I TOWARZYSZYĆ młodzieży, zarówno na poziomie osobistym, jak i wspólnotowym;
- trzeba skupić się na spotkaniu z młodymi ubogimi i z marginesu, którzy znajdowali się w centrum serca Księdza Bosko i Matki Mazzarello. Dzisiaj oznaczałoby to również szczególne zainteresowanie młodymi, którzy walczą z uzależnieniami;
- nie wystarczy czytać Christus Vivit, trzeba różnież ją studiować i czerpać z niej kluczowe inspiracje;
- trzeba znaleźć odwagę do zmiany struktur i stylu życia, dostosowując je do realnych ludzi młodych znajdujących się wokół nas: “Dla kogo jesteśmy?”;
- otwarte pytania ulepszają nasze życie: jaki typ salezjanów dla współczesnej młodzieży? kto porusza nasze życie? czy są to ludzie młodzi i Duch Święty?
W “słówku na dobranoc” Przełożony Generalny ks. Ángel Fernández Artime mówił potem o tysiącach ludzi młodych przeżywających trudności i zagrożonych, którzy każdego dnia znajdują ratunek w domach salezjańskich na całym świecie: dzieci i młodzież, którzy są przyjmowani i kochani w dziełach wychowawczych salezjanów i córek Maryi Wspomożycielki, znajdując tam zbawienie. Zauważył, że konieczna zmiana życia Zgromadzenia SDB i Instytutu CMW, już podjęta przez poprzednie dwie Kapituły Generalne (28 – Salezjanów i 24 – Córek Maryi Wspomożycielki), może się dokonać tylko wtedy, gdy codziennie będziemy otwierać nasze serca na natchnienia Ducha, oddając życie młodzieży.
To wspólne spotkanie, ze swoimi momentami dzielenia się i wymiany opinii, braterskimi i spontanicznymi, pozwala lepiej zrozumieć jeden salezjański charyzmat w jego dwóch formach. W “Karcie tożsamości Rodziny Salezjańskiej” czytamy, że świadomość tego, iż bez innych członkowie jakiejś jednej Grupy nie mogą być sobą, powinna być przez wszystkich pielęgnowana (por. art. 10).
