Prawie że jak to się dzieje w przypadku globalnego świata, te problemy rodzą w nas rutynę i zmęczenie, doprowadzając często do zerwania samych relacji. Dochodzi do tego, że nasze najlepsze plany i nasze najlepsze intencje zostają unicestwione przez nasze błędy i ograniczenia osobiste.
W każdej relacji uczuciowej, podobnie jak w jakimś projekcie wspólnotowym, pomimo występowania wielu sytuacji konfliktowych, znaczonych odmiennymi punktami widzenia czy różnymi wizjami, trzeba dążyć do harmonii, wprowadzając tolerancję i otwarcie umysłu.
Rozwój i konsolidacja naszych więzi domagają się więc stałego zaangażowania na drodze, która staje się nieprzyjazna, ponieważ zaciemniona przez samą rzeczywistość i sposób jej rozumienia.
Jednym ze sposobów przerwania tego entropicznego procesu jest nasza umiejętność znalezienia się “w sytuacji drugiego”, aby zrozumieć to, co jest jego przeżyciem. Jak mówi austriacki psychiatra Alfred Adler, trzeba “patrzeć oczyma innych, słuchać uszami innych i odczuwać sercem innych”.
Postawić się w sytuacji drugiej osoby jest rodzajem drogi, która rodzi się z aktu odwagi, wiary i miłości, który pomaga nam uczyć się być bardziej tolerancyjni i wyrozumiali dla innych.
Jednakże uczenie się owego postawienia w sytuacji innych czasem nie tylko znajduje nieprzygotowanym naszego rozmówcę, ale może również zrodzić w nas wewnętrzną złość, która wywoła w nas stały stan konfrontacji i irytacji, co często doprowadza do zniechęcenia. Psycholog Daniel Goleman mówi: “Jeśli nie żyjesz empatią i skutecznymi relacjami osobistymi, nie jest ważne, jak bardzo byłbyś inteligentny, bo nie zajdziesz zbyt daleko w swoim życiu”.
Konkretne ćwiczenie się w tym procesie polega na zaniechaniu osądzania innych, oceniania w sposób powierzchowny, bez wcześniejszej analizy różnych punktów widzenia czy racji związanej z danym zachowaniem.
Spróbujmy postawić się w sytuacji innych... a będziemy żyć w lepszy sposób.
