Młodzi stanowią nowy podmiot społeczny związany z komunikacją społeczną, równoczesnością, nowymi technologiami sieci i interfejsów. Stąd też sposób nawiązywania przez nich więzi i podtrzymywania relacji staje się elastyczny i płynny, ponieważ są połączeni bez potrzeby zamieszkania danej przestrzeni i spędzenia wewnątrz jakiegoś okresu czasu. Barbero utrzymuje, że kultura jest warunkowana “trzema wymiarami”: przestrzenią świata, terytorium miasta i czasem młodych”. Ci zamieszkują wiele przestrzeni i zarządzają różną czasowością, poruszając się ponadczasowo.
Młodzi, jako tybylcy obecnej epoki, umieją zawiadywać niezbędnymi elementami, aby się odpowiednio znaleźć w kontekście współczesnej kultury. Urodzili się w kulturze cyfrowej i sieci. To, że można się połączyć z człowiekiem młodym za pośrednictwem nowych technologii komunikacji nie oznacza wcale, że możemy stwierdzić, iż jesteśmy w stanie rozszyfrować sposób porozumiewania się i rozwoju w tej kulturze. Bycie połączonym nie oznacza wcale, że faktycznie zrozumieliśmy ich kod. Osoby dorosłe są cudzoziemcami w odniesieniu do nowego języka i jego “rytuałów”, odnośnie do których trzeba koniecznie znaleźć wspólne kody interpretacji. Nie wystarczy posługiwać się samymi narzędziami, jakie są do dyspozycji.
Scentralizowane metody, stosowane przez dorosłych, próbujących dorównać młodym, nie doprowadzają do niczego innego, jak tylko stawiają dorosłych zakłopotanych w obliczu zmian, nie będących w stanie wyrazić innej propozycji, które nie byłaby apologetyczna. Wielu dorosłych twierdzi, że młodzi nie komunikują się ze sobą, wykorzystując nowe technologie jedynie w celach rekreacyjnych i instrumentalnych. Ale poza obliczem, twarzą czy bezpośrednim kontaktem młodzi porozumiewają się na bazie innego paradygmatu, są hiperpołączeni i rozwijają różne poziomy komunikacji, która nie jest kierunkowa. Budują swoją podmiotowość w technologiach komunikacyjnych, sieciach i interfejsach.
Jako że procesy zmian społecznych, zmiany kulturowe i rewolucja technologiczna “gwałtowanie się rozprzestrzeniają z powodu ich zdolności do tworzenia interfejsu między między polami technologicznymi na bazie wspólnego języka cyfrowego, w jakim informacja jest wygenerowana, archiwizowana, odzyskana, wypracowana i przekazana”. Pole komunikacji społecznej przedstawia się jako złożone, jako pole, w którym młodzi przeplatają nowe formy połączeń ze społecznym kształtowaniem tożsamości. Oprócz trudności związanych z dostępem, istnieje także pewne różnica dotycząca kulturowego kapitału, która uniemożliwia korzystanie z zasobów komunikacji, połączeń międzysystemowych i hiperłączy. Zarówno ci, którzy mają dostęp do konsumpcji kulturowej, jak i ci, którzy nie mają do niej dostępu, są odbiorcami propozycji duszpasterskich, które znajdują się na granicach misji Kościoła. Oba te podmioty młodzieżowe żyją wśród przepływu informacji, sieci społecznościowych i komunikacji medialnej.
Młodzi zamieszkują technologie sieciowe, znajdują się w ekostystemie sieci, a więc mogą szybko stawić czoła zmianom epoki. Dla nich koegzystencja tego, co jest realne, z tym, co jest cyfrowe, nie przedstawia problemu. Dla nich to nie są tylko technologie, ale formy wyrazu społecznego, jako że relacje w sieciach należą do struktury podmiotowości i stanowią pewne założenia w codziennym życiu. Sieci stanowią część życia ludzi młodych, a także naszego, ich rówieśników, chociaż to kosztuje.
Sieci określają nowy scenariusz podmiotowości i kontekstu połączeń, jakie w nich się tworzy i odtwarza. Jeśli chcemy myśleć o praktyce duszpasterskiej, zarzucając sieci w sieciach, koniecznym będzie zanurzyć się w rzeczywistość ludzi młodych, aby zrozumieć ich żądania i formy ich kontaktowania, a więc – przemyśleć kryteria interpretacji i propozycje.
