Drodzy przyjaciele, siostry i bracia Rodziny Salezjańskiej, zaczynając moją kolejną sześcioletnią kadencję, chcę podzielić się tym, co odczuwam w moim sercu. Przede wszystkim dziękuję Bogu, w którego miłosiernych rękach wszyscy się znajdujemy. To On prowadził nas do tej chwili. Tak, które ponownie wypowiedziałem, rodzi się z zaufaniu do Boga i do was wszystkich, którzy kształtujecie wielkiego ducha i wielkie serce naszej ukochanej Rodziny. Moje wzruszenie jest wielkie.
Czuję się jeszcze przytłoczony faktem, że jestem następcą Księdza Bosko, ojcem i ośrodkiem jedności Rodziny Salezjańskiej. I znów nie znajduję słów, gdy czytam w duchowym testamencie Księdza Bosko to, co nasz ojciec przekazał nam na piśmie w tym względzie:
«Zanim przeniosę się do wieczności, muszę spełnić względem was pewne obowiązki i tak zaspokoić żywe pragnienie mego serca. (…) Pozostawiam was na tym świecie, lecz tylko na krótki czas. (…) Wasz Przełożony umarł, lecz zostanie wybrany inny, który będzie miał staranie o was i o wasze wieczne zbawienie. Słuchajcie go, kochajcie i bądźcie ulegli; módlcie się za niego, jak to czyniliście za mnie».
Słowa naszego ukochanego ojca, Księdza Bosko, na nowo rozbrzmiewają w moim umyśle i w moim sercu, będąc jednocześnie niczym balsam i ogień. On jest tak wielki, a ja czuję się wobec niego tak mały i niegodny. Tylko łaska, która pochodzi od Pana, na którą się zdaję, wasza pomoc, pomoc wszystkich salezjanów w najróżniejszych miejscach świata i miłość, jaką żywimy do naszej młodzieży, zwłaszcza najuboższej, napełniają mnie pokojem i dodają niezbędnej odwagi.
Wielu współbraci pytało, jak się czuję. Ja im zawsze odpowiadałem: czuję się bardzo spokojny i wolny. To samo odczuwałem przez ten cały czas, podczas Kapituły i w czasie rozeznania; przed i po wyborach odczuwałem pokój i wolność, ponieważ nie pragnąłem i nie pragnę tej posługi. Byłem duchowo gotów, by ją kontynuować, ponieważ uważałem, że te sześć poprzednich lat były latami łaski, i chociaż nie były pozbawione trudności, nie odebrały mi nadziei i pragnienia osobistej wierności Zgromadzeniu. Ale byłem również gotów zakończyć moją posługę, gdyby tego zażądało ode mnie kapitulne zgromadzenie w imieniu Pana.
I z tym pokojem i wolnością podchodzę do tego wszystkiego, co dotyczy oczekiwań wobec mnie jako Przełożonego Generalnego. Postaram się być, na ile to możliwe, prawdziwym człowiekiem Boga, z silną tożsamością charyzmatyczną i duszpasterską, dalekowzrocznym, zdolnym do spojrzenia wiary i nadziei w odczytywaniu rzeczywistości. Moim głębokim pragnieniem jest być, w miarę możliwości, człowiekiem zdolnym do ojcostwa i braterskiej miłości oraz towarzyszenia, będącym blisko współbraci.
Będę się usilnie starał, aby być człowiekiem zdolnym do budowania jedności, zaangażowania i towarzyszenia, tworzenia wspólnej wizji, budowania komunii wokół siebie, wspierania pracy w zespole i delegowania.
Na koniec kieruję moje spojrzenie na ludzi młodych. Są oni dla nas „sakramentem” naszego spotkania z Bogiem. Stanowią „gorejący krzak”, do którego się zbliżamy w imieniu Boga. Są świętym miejscem naszego uświęcenia, jakie Bóg nam wskazał w Księdzu Bosko.
Obecność młodzieży na Kapitule Generalnej pozostawiła w naszych sercach wielkie wzruszenie z powodu siły płynącej z ich młodzieńczych słów.
Młodzi prosili nas, byśmy im towarzyszyli, nie opuszczali ich, nie zostawiali na pastwę losu. Prosili, byśmy im życzyli dobrze, byśmy ich kochali, ponieważ tego pragną i nas kochają. Prosili, byśmy towarzyszyli im na drodze życia. Poprosili nas, byśmy byli ludźmi, którzy umieją mówić im o miłości Boga do nich. Nie prosili o struktury ani o mury, ani o programy zarządzania, a nawet – działania.
Ludzie młodzi byli współzałożycielami dzieła, wraz z Księdzem Bosko, powiedział papież Franciszek w swoim przesłaniu do uczestników KG28. Oto dlaczego oni i hałas ich głosów – pisze Ojciec Święty – są i muszą być dla nas najlepszą muzyką. Jesteśmy wezwani do tego, by przeniknąć życie licznych opuszczonych ludzi młodych, zagrożonych, ubogich, odrzuconych, którzy oczekują na spojrzenie nadziei; którzy czekają na salezjanina, który będzie bratem, czasem ojcem, a zawsze – przyjacielem.
Nie możemy nie pozostać wierni, mając przed oczyma dzieci, młodzież i ich rodziny. Wymaga się od nas tych dwóch rzeczy: wierności młodzieży i uległości Duchowi Świętemu.
Bardzo znaczące było to, że XXVIII Kapituła Generalna odbyła się na Valdocco. Sam Ojciec Święty mówił o tym, co określił „opcją Valdocco”, w czym ja dostrzegam marzenia, które już stały się rzeczywistością, a które muszą się nią stać w jeszcze większym stopniu, ponieważ marzeniem Księdza Bosko jest, aby salezjanin XXI wieku był człowiekiem pełnym nadziei, kochającym Jezusa Chrystusa. Marzę o Rodzinie Salezjańskiej z duchem Valdocco, jak ją chciał Ksiądz Bosko; która żyje dla i z dziećmi i młodzieżą, prawdziwie ich kochając w imię Pana.
Marzę o Rodzinie Salezjańskiej, w której najubożsi, odrzuceni, wykluczeni, ci, którzy doświadczyli różnego rodzaju nadużyć i przemocy, będą stanowić priorytet, jak to było w przypadku Księdza Bosko.
Jeśli tak będzie, Matka Wspomożycielka nie przestanie wszystkiego czynić w tym Zgromadzeniu i w tej Rodzinie Salezjańskiej. A zwracając się serdecznie do was wszystkich, chcę powtórzyć na koniec słowa Papieża Franciszka: Marzcie i miejcie wielkie marzenia. Miejcie marzenia i pomóżcie innym marzyć.
