W drugiej połowie XIX wieku mons. Panciera był w gronie tych, którzy jako pierwsi starali się stawić czoła potrzebom i trudnościom, jakich doświadczała coraz bardziej liczniejsza klasa robotnicza. A poza tym rozumiał on, że aby realizować odpowiednie programy edukacyjne w tym zmienionym kontekście społecznym, trzeba zwrócić się do specjalistów, którzy będą umieć zabrać się za to z nowym podejściem pedagogicznym. Wybór padł na salezjanów ze względu na ich umiejętność łączenia katechezy i edukacji z rekreacją w czasie wolnym. I tak w 1890 roku rozpoczęły się długie negocjacje z ks. Michałem Rua, pierwszym następcą Księdza Bosko. Po wielu listach i kilku podróżach do Turynu, Pancierze udało się uzyskać pozwolenie na otwarcie otatorium w 1901 roku, kiedy to salezjanie weszli w posiadanie budynku specjalnie zaprojektowanego dla nich przez inż. Carlo Lettera. Jego budowa zajęła mniej niż rok, a placówka salezjańska, która powstała, obejmowała kościół, teatr i podwórze.
Pierwszym dyrektorem był ks. Callisto Mander. Ten realizował pedagogikę salezjańską, która zakładała wychowanie i integrację społeczną poprzez takie zajęcia, jak teatr, muzyka i sport. Chodziło tu o programy, w którym mogli brać udział zarówno dzieci, jak i młodzież. Najpierw założono orkiestrę. Potem powstało młodzieżowe kółko Concordia, do którego należeli chętni chłopcy, którzy coraz bardziej stawali się protagonistami oratorium. Oficjalny akt jego założenia nosi datę 31 maja 1903 roku, co miało miejsce w czasie rządów ks. Rua. To kółko miało także swój sztandar, który był silnym symbolem przynależności.
W sali teatralnej zaczęły być wystawiane przez to amatorskie kółko teatralne różne przedstawienia, a na rozległym podwórzu odbywały się zajęcia sportowe, takie jak gimnastyka i piłka nożna, które w 1906 roku dały początek Związkowi Sportowemu “Concordia”
Ale już kilka lat później wielka historia silnie zapukała do drzwi zakładu. Istotnie, 13 czerwca 1915 roku budynek salezjański został przejęty przez armię królewską, która przeznaczyła go na szpital wojenny O73, przerabiając jego pomieszczenia. Dopiero w 1919 roku odzyskano oratorium. W okresie powojenym na nowo podjęto działalność, czyniąc to z wielkim zapałem, a od 1923 roku zaczęli działać młodzi skauci katoliccy, ale już w 1931 roku klimat polityczny zmienił się radykalnie. Istotnie, z chwilą wprowadzenia faszyzmu w kraju, zostały rozwiązane wszelkie stowarzyszenia młodzieżowe.
14 maja tego roku “czarne koszule” wtargnęły do salezjańskiego zakładu, chcąc zabrać sztandar koła “Concordia”, który jednak został uratowany, bo kilka godzin wcześniej umieszczono go w bezpiecznym miejscu w jednej ze stodół. Potem, w latach trzydziestych, pośród tysiąca trudności, zostały otwarte pierwsze klasy szkoły podstawowej. W czasie wojny salezjański zakład był nadal otwarty, dając schronienie dzieciom i młodzieży oraz wszystkim, którzy potrzebowali pomocy. Po II wojnie światowej oratorium przeżywała wielki rozwój. Przestrzenie rozszerzyły się o halę sportową i nowy kompleks kształcenia zawodowego, wpisując się w drogę, która się rozpoczęła 120 lat temu.
Źródło: Walter Ronzani, Giornale di Vicenza
