W filmie w podeszłym już wieku ksiądz Bosko powraca pamięcią do lat swojego dzieciństwa i młodości. Analizuje wszystkie działania, które podejmował, aby zrealizować swoje największe marzenie: poświęcić się całkowicie ludziom młodym. Film opowiada o tym, jak ksiądz Bosko, z pomocą księdza Borela i innych księży, zaczął kłaść pierwsze fundamenty pod to, co później stanie się wspólnotą salezjańską, przyjmując do oratorium wszystkich młodych ludzi z Turynu. Mimo dobrych chęci, kilkakrotnie był stopowany przez ówczesnych polityków i insurekcjonistów, ale zawsze udawało mu się wyjść z tego cało. Udał się też do papieża Piusa IX, a po jakimś czasie, także do papieża Leona XIII, aby szukać wsparcia dla swojej wspólnoty, która w międzyczasie bardzo się rozrosła i miała wielu członków. W końcówce filmu ksiądz Bosko dziękuje w modlitwie Matce Bożej, w której widzi źródło swojego dzieła miłości, a następnie oddaje swoją duszę Bogu.
Do realizacji filmu wybrano same znamienite osoby. Reżyserem był Leandro Castellani, mający już ugruntowaną pozycję jako reżyser, scenarzysta i autor, zdobywca licznych nagród. Gdy chodzi o obsadę, ta błyszczała własnym światłem, reprezentując różne narodowości i środowiska: od brytyjskiej gwiazdy również muzycznej Patsy Kensit, poprzez wielką teatralną kreację, jaką stworzyła aktorka włoska Piera Degli Esposti, aż po słynnego francuskiego aktora filmowego Philippe'a Leroya.
Ale wśród nich wszystkich, jak już zostało wspomniane, wyróżniał się włosko-amerykański aktor Ben Gazzara: aktor surowej szkoły, uważny, dobrze przygotowany, niemal maniakalny profesjonalista, który w przerwach “nie chciał stracić koncentracji, przechodził do porządku dziennego, powtarzał lub analizował scenę, w której występował” – jak to wyznał kilka lat temu reżyser Castellani przy okazji śmierci aktora.
“Wysoki, imponujący, bardziej niż w kinie i telewizji (...) wzbudzał pewien podziw (...). Miałem rację, bo Ben, wyjęty z typowych ról “czarnych charakterów”, złego faceta, potrafił oddać wspaniale łagodność tej nietypowej postaci”.
Według Castellaniego, Ben Gazzara “pokochał tę rolę także z poczucia wdzięczności wobec salezjańskiego oratorium, które w Nowym Jorku przygarnęło go, chłopca z ulicy, syna ubogich sycylijskich emigrantów, ucząc go, jak żyć i recytować. Uważam, że odgrywając tę rolę, dał z siebie wszystko, nie był to ksiądz Bosko z popularnych świętych obrazków, ale ksiądz Bosko broniący chłopców i młodzieży przed ‘silnymi mocami’, jak byśmy dzisiaj to powiedzieli”. I tę ocenę Castellaniego podzielił nie kto inny jak ówczesny papież: “Nawet Jan Paweł II powiedział mi, że bardzo go ceni: 'Podobało mi się, że ten ksiądz Bosko był taki energiczny', podkreślając to gestem swoich rąk”.
Choć z pewnością było to dzieło całej ekipy, to w dużej mierze dzięki grze Gazzary film ten nie był tylko biograficznym portretem świętego. Istotnie, ten włosko-amerykański aktor wydobył całą swoją ludzką i religijną dostojność, do tego stopnia, że powiedział: “Święty to ktoś, kto poświęca całe swoje życie, walcząc o jakiś cel. I kierując się tą świadomością świętości, chciałem zagrać “świętego człowieka”, ale nie “świętego z obrazka”.
Czytelnikom ANS polecamy wersję włoską.
