Apel ten wyraża przede wszystkim zaniepokojenie sytuacją muzułmańskiej mniejszości Rohingya, mieszkającej w stanie Rakhine, w zachodniej części kraju, której członkowie przebywają także w różnych obozach dla uchodźców na terenie całego kraju.
W ostatnich dniach nasiliły się starcia pomiędzy wojskiem i ugrupowaniem, które jest określane jako “grupa wojskowa muzułmanów Rohingya”. W dniu 14 listopada źródła rządowe poinformowały o śmierci przynajmniej 30 wojowników Rohingya.
Według “Asia News”, siły bezpieczeństwa odizolowały region Maungdaw, w stanie Rakhine, na granicy Bangladeszu, i uniemożliwiły dostarczenie pomocy humanitarnej, a także wjazd obserwatorów. Od początku października mówi się o śmierci 60 Rohingya i 17 żołnierzy rządowych. Wojsko przenosi się z wioski do wioski, a obserwatorzy “Human Rights Watch” donieśli o blisko 430 przypadkach puszczenia z dymem domów, w którym przebywali uchodźcy Rohingya, co uczyniono bez żadnych powoodów. Mowa tu o starciach, które są największe w tym stanie od 2012 roku, kiedy to zostały zabite setki osób.
Z drugiej strony, w tej całej mozaice, którą przedstawia naród birmański – kraj ten liczy ponad 130 grup etnicznych – mają miejsce także inne konflikty domowe: na północy, w stanie Kachin, na granicy z Chinami, wojsko walczy z rebeliantami z “Kachin Independence Army”, a także na wschodzie, w stanie Karen, gdzie zmaga się z tą samą mniejszościową grupą etniczną.
A tymczasem w sierpniu tego roku, w Panglong odbyła się konferencja pokojowa, najważniejsza, jaka została zorganizowana w tym kraju od 1947 r., w czasie której, w swoim przesłaniu przywódcy religijni zaznaczyli, że “koszmar wojny trwa dalej. Ponad 200 tysięcy to uchodźcy wewnętrzni. Do dawnych konfliktów dołączają nowe. Wraz z obecnością uchodźców szerzy się proceder handlu ludźmi, zjawisko narkomanii i istnieje ryzyko, że przemoc obejmie wszystkie wspólnoty. Konflikty wewnętrzne zrodziły nieprzerwane cierpienia tysięcy osób, hamując rozwój ludzki i jeszcze bardziej podsycając wrogość”.
Wspomniany apel kończy się słowami: “Mjanma potrzebuje dzisiaj jednej religii, która będzie oznaczać pokój – jest to nasza wspólna religia (…). Jesteśmy braćmi i siostrami”.
