Znajdując się w scenerii Valdocco, gdzie wszystko mówi o naszych początkach, jestem niemal zmuszony przypomnieć sobie grudzień 1859 roku, kiedy to Ksiądz Bosko podjął niesamowitą decyzję, wyjątkową w historii: założyć zgromadzenie zakonne, rozpoczynając od młodych wychowanków.
Przygotował ich, ale byli jeszcze bardzo młodzi. “Od dawna myślałem o założeniu Zgromadzenia. Teraz nadszedł czas, by przejść do konkretów” - wyjaśnił prosto Ksiądz Bosko. “Właściwie to Zgromadzenie nie narodziło się teraz: ono już istniało z racji tej całości Reguł, których zawsze przestrzegaliście na bazie tradycji... Teraz chodzi o pójście naprzód, o normalne założenie Zgromadzenia i przyjęcie jego Reguł. Wiedzcie jednak, że tylko ci, którzy po poważnej refleksji zechcą złożyć śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, zostaną do niego przyjęci... Zostawiam wam tydzień czasu do namysłu”.
Po zakończeniu spotkania zapanowała niezwykła cisza. Wkrótce, gdy zaczęli mówić, okazało, że istotnie Ksiądz Bosko miał rację, postępując powoli i ostrożnie. Niektórzy mruczeli pod nosem, utyskując, że Ksiądz Bosko chciał zrobić z nich braci. Cagliero chodził po podwórzu targany sprzecznymi uczuciami.
Ale pragnienie “pozostania z Księdzem Bosko” wzięło górę w przypadku większości. Cagliero wypowiedział zdanie, które przeszło do historii: “Brat czy nie brat, pozostaję z Księdzem Bosko”.
Na “spotkaniu założycielskim”, które odbyło się wieczorem 18 grudnia, było ich 17.
Ksiądz Bosko zwołał pierwszą Kapitułę Generalną 5 września 1877 r. w Lanzo Torinese. Uczestniczyły w niej 23 osoby, a Kapituła trwała trzy pełne dni.
Obecnie, na XXIX Kapitule Generalnej jest 227 kapitulnych. Przybyli ze wszystkich części świata, reprezentując wszystkich salezjanów.
Ksiądz Bosko, otwierając pierwszą Kapitułę Generalną, powiedział do współbraci: “Boski Zbawiciel mówi w Ewangelii świętej, że gdzie dwaj lub trzej są zgromadzeni w Jego imię, tam On sam jest pośród nich. Nie mamy innego celu w czasie tych zgromadzeń niż większa chwała Boża i zbawienie dusz odkupionych drogocenną Krwią Jezusa Chrystusa”. Dlatego możemy być pewni, że Pan będzie pośród nas i że będzie prowadził sprawy w taki sposób, aby wszyscy byli zadowoleni”.
Zmiana epoki
Ewangeliczne słowa o tym, że Jezus powołał tych, których chciał i wysłał ich na głoszenie nauki (por. Mk 3, 14-15), mówią nam, że Jezus wybiera i powołuje tych, których chce. Wśród nich jesteśmy i my. Królestwo Boże staje się obecne, a tych pierwszych dwunastu jest przykładem i wzorem dla nas i dla naszych wspólnot. Tych dwunastu to zwykli ludzie, z wadami i zaletami, nie tworzą wspólnot nieskazitelnych, ani nawet zwykłej grupy przyjaciół.
Są jednak świadomi, jak powiedział papież Franciszek, że “doświadczamy zmiany epoki bardziej niż epoki zmian”. Na Valdocco panuje obecnie klimat tej właśnie świadomości. Wszyscy współbracia czują, że jest to czas wielkiej odpowiedzialności.
W życiu większości współbraci, Inspektorii i Zgromadzenia jest wiele pozytywnych rzeczy, ale to nie wystarczy i nie może to stanowić powód do “zadowolenia”, ponieważ krzyk świata, wielkie i nowe formy ubóstwa, codzienne zmagania tak wielu ludzi - nie tylko biednych, ale także zwykłych, prostych i pracowitych – wszystko to domaga się pomocy. Łączą się z tym pytania, które muszą nas niepokoić i nami wstrząsać, a nie uspokoić.
Myślę, że z pomocą Inspektorii, poprzez konsultacje, uchwyciliśmy z jednej strony główne powody tego niepokoju, a z drugiej strony oznaki witalności naszego Zgromadzenia, zawsze uwzględniając przy tym specyficzne cechy kulturowe każdego kontekstu.
Podczas Kapituły staramy skupić się na tym, co oznacza dla nas bycie prawdziwymi salezjanami zafascynowanymi Jezusem Chrystusem, ponieważ bez tego będziemy, owszem, oferować dobre usługi, będziemy czynić dobro ludziom, będziemy im pomagać, ale nie pozostawimy głębokiego śladu.
Misja Jezusa trwa i staje się widoczna w dzisiejszym świecie także poprzez nas, Jego wysłanników. Jesteśmy osobami konsekrowanymi po to, aby udostępniać rozległe przestrzenie światła dla dzisiejszego świata, będąc prorokami. Zostaliśmy konsekrowani przez Boga i umieszczeni na drodze naśladowania Jego umiłowanego Syna Jezusa jako osoby prawdziwie zdobyte przez Boga. Stąd też na nowo istotna jest tutaj wierność Zgromadzenia Duchowi Świętemu, życiu w duchu Księdza Bosko, salezjańskiemu życiu konsekrowanemu, które skoncentrowane jest na Jezusie Chrystusie.
Żywotność apostolska, jako witalność duchowa, oznacza zaangażowanie na rzecz młodzieży, ludzi młodych, doświadczających różnych form ubóstwa, dlatego nie możemy poprzestać na oferowaniu jedynie usług edukacyjnych. Pan wzywa nas do wychowywania poprzez ewangelizację, dając odczuć Jego obecność i towarzysząc ludziom młodym w ich życiu, oferując im nowe możliwości w odniesieniu do przyszłości.
Jesteśmy wezwani do poszukiwania nowych form obecności, nowych sposobów wyrażania charyzmatu salezjańskiego w imię Boga. Ma się to dokonywać wraz z ludźmi młodymi i ze światem, także poprzez “ekologię integralną” oraz kształtowanie kultury cyfrowej w środowiskach zamieszkałych przez młodzież i dorosłych.
Istnieje silne pragnienie i oczekiwanie, że będzie to odważna Kapituła Generalna, w czasie której będzie mowa o konkretach, nie gubiąc się w poprawnych, dobrze sformułowanych frazesach, które nie dotykają życia.
Nie jesteśmy sami w tej misji. Wiemy i czujemy, że Dziewica Maryja jest dla nas wzorem wierności.
Pięknie jest powrócić myślą i sercem do dnia uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP w 1887 r., kiedy na dwa miesiące przed śmiercią Ksiądz Bosko powiedział do niektórych salezjanów, którzy ze wzruszeniem patrzyli na niego i słuchali: “Do tej pory stąpaliśmy pewną stopą. Nie możemy zabłądzić, bo Maryja nas prowadzi”.
Maryja Wspomożycielka, Madonna Księdza Bosko, prowadzi nas. Ona jest Matką nas wszystkich i to Ona powtarza, jak w Kanie Galilejskiej w tym czasie KG29: „Cokolwiek wam powie, czyńcie”.
Niech nasza Matka Wspomożycielka oświeca nas i prowadzi, tak jak czyniła to w przypadku Księdza Bosko, abyśmy pozostali wierni Panu i nigdy nie zawiedli ludzi młodych, zwłaszcza tych najbardziej potrzebujących.
