Kiedy Maung Zaw Oo był jeszcze mały, jego rodzice zdecydowali się na separację. Kiedy miał 9 lat matka zaprowadziła go do przyjaciół rodziny, którzy prowadzili herbaciarnię w Mandalay, by tam zamieszkał. Miało to być tymczasowe rozwiązanie, ale potem jego matką zniknęła i on pozostał sam z tą nową rodziną. Przestał się uczyć i podjął pracę jako pomocnik w tej herbaciarni.
Powodziło mu się tam nawet nieźle, ale po około roku zdecydował się opuścić to miejsce i rozpoczął życie na ulicy: tam musiał każdego dnia walczyć o przeżycie, jadł to niewiele, co udało mu się znaleźć wśród odpadków... Zaczął żałować tego swojego wyboru. Ale opatrznościowo spotkał kogoś, kto mu powiedział o salezjańskim ośrodku młodzieżowym, udał się tam i spodobało mu się.
Teraz jest już kilka lat, jak Maung Zaw Oo przebywa w salezjańskim ośrodku. Już nie jest sam, ma tam wielu przyjaciół, którzy również, jak on, prowadzili życie na ulicy. W ośrodku nauczył się odpowiednich postaw i prowadzić zdrowy tryb życia, znajdując czas na edukację, odpoczynek, rozmyślanie i modlitwę.
Każdego ranka, kiedy zadzwoni budzik, porządkuje to niewiele, co posiada, umieszczając w skrzynce z zielonego metalu. To wszystko, co ma. Prowadzi bardzo proste życie, ale jest szczęśliwy. Posiada wspólnotę, ktora mu towarzyszy, wszystko jest u niego dobrze zorganizowane i zaplanowane. Po rannym wstaniu następuje modlitwa, śniadanie, po którym zmywa się naczynia kuchenne. Potem, jak każdy z wychowanków, przygotowuje się do codziennych zajęć.
Maung Zaw Oo wrócił też do szkoły. Nie posiadając wymaganych świadectw, nie mógł zapisać się do szkoły państwowej, stąd też uczęszcza do szkoły buddyjskiej, znajdującej się w pobliżu salezjańskiego ośrodka. Jego klasa liczy 25 uczniów, a wszystkich uczniów tej szkoły jest około stu. Poważnie podchodzi do nauki. Lubi uczyć się angielskiego, którym posługuje się dość płynnie, ma nowych przyjaciół, a także marzenie na przyszłość: zostać pewnego dnia przewodnikiem turystycznym.
Źródło: AustraLasia
