Beatus Volkmar Tola SDB
Życie wspólnotowe, którego doświadczyłem, zawsze mnie ukierunkowywało, i tak jest do dzisiaj; było dla mnie wsparciem, kiedy nie czułem się dobrze lub byłem smutny. Innym wzmocnieniem dla mnie jest życie modlitwy. Dla mnie życie modlitwy jest bardzo ważne, ponieważ w środowisku modlitwy odnalazłem się jako osoba, która zawsze potrzebuje pomocy od Boga. Potem zrozumiałem, że Bóg przemawia do mnie w różny sposób i wsłuchuje się we wszystkie moje narzekania, bole i radości. Zawsze pamiętam o tym, co często powtarzał nasz ojciec Ksiądz Bosko, że powołanie może być podtrzymane tylko modlitwą; kto zostawia modlitwę, z pewnością porzuci swoje powołanie.
Brazylia, jaką znałem przed moim tutaj przybyciem, jawiła się jako wielki kraj, bardzo znany z piłki nożnej. Kiedy po raz pierwszy przybyłem do Brazylii, byłem zszokowany, ponieważ nie rozumiałem tego, co wokół mnie mówili moi współbracia salezjanie i inne osoby. Spędziłem mój pierwszy rok asystencji w wiosce Boeri-Bororo, Meruri (Mato Grosso). Kiedy po raz pierwszy tam się udałem, ludzie z plemienia Bororo przyjęli mnie z wielką radością, oczekując, że będę w stanie coś im ofiarować. I tak stawiłem czoła wyzwaniu, które było bardzo trudne, bo przede wszystkim musiałem się nauczyć mówić i rozumieć język portugalski. Tak więc nie umiejąc tego, zdecydowałem się słuchać i powtarzać. Słuchając i rozmawiając, starałem się brać udział we wszystkich aktywnościach, zarówno tych organizowanych przez salezjanów, jak i tych, które organizowali liderzy-tubylcy. Bardzo interesujący był udział w wydarzeniach związanych z ich obrzędami i kulturą. Pamiętam, że pewnego dnia ja i Indiania Bororo udaliśmy się do puszczy, by zabrać stamtąd różne rzeczy (drewno na opał, liście palmy, owoce do malowania...).
Przez cały ten czas przebywania z nimi udało mi się nauczyć wspólnej pracy, szacunku wobec ich kultury i bardziej zrozumieć, że jest nadzieja. Kiedy mówię o nadziei w tym kontekście, myślę, że była to wartość, która zawsze stanowiła siłę młodych Bororo w realizowaniu ich wielkich marzeń, w które w międzyczasie wielu wątpiło. Ich sytuacja i ich marzenia zawsze wzmacniały we mnie wiarę i nadzieję na to, że zawsze będzie możliwość lepszych dni.
Moje zainteresowanie pracą misyjną zaczęło się od przeczytania artykułu mówiącego o przygodach i ciężkiej pracy salezjanów w Sudanie, którzy tam udzielają się na rzecz uciskanych i odrzucanych. Czytałem o tym, kiedy byłem jeszcze aspirantem. Tym, co mnie zmotywowało do stania się misjonarzem było to, że słuchałem i poszedłem za głosem mojego sumienia: “Udaj się w to miejsce, nine bój się, rób, co możesz. Reszty dopełni Bóg!
Ludziom młodym i salezjanom, którzy pragną pójść za wezwaniem do życia misyjnego, chcę powiedzieć: “Usłuchaj i idź za głosem swojego sumienia, a później uczyń to przedmiotem modlitwy! Kiedy zrozumiesz, co znaczy słuchać, poznasz różne rzeczywistości, które potrzebują twojej miłości, zwłaszcza rzeczywistość ludzi młodych, ubogich i opuszczonych. Wszyscy oni potrzebują twojej miłości, aby słuchać...
