Po tym seminarium radca ds. formacji ks. Ivo Coelho w swoim liście stwierdza:
- Położono silny akcent na podstawową tożsamość salezjańską i konsekrację apostolską. Jak mówi Ratio, konsekracja salezjańska “zabarwia” całe bycie salezjanina, koadiutora i kapłana (39,40).
- Bycie salezjaninem koadiutorem czy salezjaninem kapłanem nie jest kwestią tego, kim kto się staje, ale jest talentem, który się otrzymuje i wydaje owoce tylko wtedy, kiedy jest darowany innym. Dwie formy tego samego powołania mogą być rozumiane tylko razem, w kontekście wspólnoty, a nie oddzielnie.
- Prawdziwa “ewangelizacja charyzmatu” to warunek wstępny dla dwóch form. Wybiera się tylko to, co się kocha, a kocha się tylko to, co się zna: to dotyczy także młodych, którzy czują się pociągnięci salezjańskim charyzmatem.
Gdy chodzi o oznaki powołania salezjanina laika czy prezbitera, niektóre wskazania w tym względie znajdziemy przede wszystkim w Ratio, rozdziały 2 i 10 oraz w “Kryteriach i normach”, 84-87. Wśród wielu elementów można wskazać inicjację chrześcijańską jako cechę charakteryzującą salezjanina kapłana, a ewangelizację w rzeczywistości świeckiej i rzeczywistości świeckiej – jako cechę powołania salezjanina laika, realizowaną poprzez prawie że nieskończoną gamę środków (por. EN 51).
Prenowicjat i to wszystko, co go poprzedza, to owocny czas, który pozwala się zżyć się z tożsamością salezjańską w jej dwóch formach. Zwyczajnie nowicjat jest czasem, w którym to odkrywanie staje się ukierunkowaniem i osobistą decyzją.
Z tego seminarium wyłaniają się różne wnioski, które będą omawiane przez członków Dykasterii ds. formacji w spotkaniach z różnymi delegatami i w ramach komisji regionalnych. Zamiar, jaki temu przyświeca, to dostarczenie pomocy na odpowiednio wysokim poziomie zwłaszcza tym, którzy znajdują się w początkowych fazach formacji.
Pełny tekst listu jest dostępny tutaj.
