Mowa tu o liście, który jest skierowany do ogólnego odbiorcy, ale jego adresat z pewnością należał do zamożnej rodziny w Turynie. Ksiądz Bosko, po odpowiednim przyciągnięciu uwagi czytelników, zaraz przedstawia rozwiązanie dotyczące wykorzystania odpadów: gdyby “kości, które zostały po posiłku, a które zazwyczaj rodziny wyrzucają na śmieci, zostały zgromadzone w wielkiej ilości... mogłyby być wykorzystane w przemyśle”. Istotnie, Ksiądz Bosko pisze dalej: “jedna z firm turyńskich, z którą nawiązałem kontakt, gotowa jest je przyjąć w każdej ilości”.
Święty Młodzieży, mówiąc o tej firmie, która prawdopodobnie wykorzystałaby te kości do produkcji karmy dla zwierząt lub nawozu dla rolników, kontynuuje: “zamożne i dobroczynne rodziny z tego sławetnego miasta... nie pozwalając, by się zepsuło i pozostało niewykorzystane to, co pozostaje po posiłkach, chcą darmowo to odstąpić biednym sierotom, zgromadzonym w moich zakładach”.
Projekt przynosi korzyść wszystkim: rodziny pozbywają się części odpadów, firma na tym korzysta, Ksiądz Bosko dzięki temu zarabia pieniądze na misje, a samo miasto jest bardziej czyste.
Ale trzeba się również zatroszczyć o organizację tego wszystkiego. Oto jak to widzi Ksiądz Bosko: “tym rodzinom, które w swojej dobroci zechcą odpowiedzieć na tę moją pokorną prośbę, zostanie dostarczona odpowiednia torebka, do której będzie można składać kości, o których wspomniałem... Torebka będzie oznaczona literami O. S. (Oratorium Salezjańskie), a osoba, która się zgłosi, aby ją wypróżnić, będzie mieć także jakiś znak, by Państwo czy Państwa bliscy mogli ją rozpoznać”.
I na koniec Ksiądz Bosko mówi także o zachętach duchowych, gdy przystąpią do tej inicjatywy – “wdzięczność tysięcy ubogich chłopców i... rekompensata Boża” – zabiegając nawet o podpis pod tym projektem i dołączając odcinek, który miał być odesłany w odpowiedzi na ten jego list.
Nie wiemy, ile osób odpowiedziało na tę jego propozycję, ale pozostaje sam fakt, iż poza tym, że Ksiądz Bosko był wielkim wychowawcą, dalekowzrocznym założycielem, człowiekiem Bożym, był także geniuszem, gdy chodzi o miłość chrześcijańską.
Ten artykuł w wersji bardziej rozbudowanej będzie dostępny w grudniowym numerze włoskiego Biuletynu Salezjańskiego.
ks. Francesco Motto SDB
