Drodzy przyjaciele, to przesłanie łączy się ze światowymi obchodami święta Księdza Bosko (31 stycznia). I jeszcze jedna rzecz: w obecnym, 2021 roku obchodzimy stulecie śmierci drugiego jego następcy, ks. Pawła Albery (“Paolino” dla Księdza Bosko), którego Francuzi określali mianem “małego Księdza Bosko”. On właśnie jest tym chłopcem ze słynnej fotografii, na której Ksiądz Bosko “pozuje” z licznymi wychowankami, którzy tłoczą się wokół jego prowizorycznego konfesjonału. Musimy wiedzieć, że w tym czasie osoby, którym robiono zdjęcia, musiały pozostać w bezruchu przez bardzo długi czas. Ksiądz Bosko poprosił o pozowanie w czasie spowiedzi grupę kleryków i zwykłych uczniów. Wybierając ucznia, który miał uklęknąć na klęczniku, udając, że się spowiada, rozejrzał się i z uśmiechem zawołał: «Paolino, chodź tutaj. Uklęknij i oprzyj swoje czoło na moim czole, by się nie ruszać!».
Paolino Albera pozostał przez długi czas z głową opartą na głowie Księdza Bosko. Rezultat tego był czymś magicznym. Ksiądz Bosko coś wyczuł i chciał, aby to zdjęcie, w wersji wyretuszowanej ołówkiem, zawisło w jego przedpokoju.
Taki jest nasz Ksiądz Bosko, który był w stanie sprawić to, iż wszyscy jego chłopcy czuli się kochani, wspanili, cudowni, mając wielkie plany względem każdego z nich, ponieważ były to plany samego Boga.
Istotnie, a mówię to będąc głęboko o tym przekonany, Ksiądz Bosko umiał sprawić, że jego wychowankowie przeżywali życie jako święto, a wiarę – jako szczęście.
Wydaje mi się, że jest to wielki dar lub jeden z wielkich darów Księdza Bosko. Zastanawiając się wielokrotnie i starając się zbliżyć w stopniu możliwie jak największym do jego serca, pulsującego źródła wszystkiego, skonstatowałem, że Ksiądz Bosko umiał uczynić zwyczajne, codzienne życie, życie ciężkie, mozolne, znaczone głodem, motywem świętowania. I podobnie jak to się działo na “pogodnym niebie” jego duszy, pomagał chłopcom odkrywać głębokie szczęście, które polegało na kochaniu Bogu i bycia kochanym przez Niego.
Powiedzcie, czyż nie jest to dzieło prawdziwego geniusza pedagogii?
Kiedy wiele lat temu obejrzałem film “Życie jest piękne”, byłem pod wielkim wrażeniem miłości tego ojca, a także jego serdecznej kreatywności, dzięki której sprawił, że jego mały syn przeżywał okropność obozu koncentracyjnego jak pewnego rodzaju przygodę, zabawę, magiczny czas z ciągłymi niespodziankami. Ktoś mógłby zarzucić temu ojcu, że okłamywał swojego syna. Ale tak nie jest. Ten ojciec okazał się geniuszem, gdy, kierując się miłością do swojego dziecka, pomagał mu przeżywać straszną rzeczywistość w taki sposób, aby codzienny horror go nie zniszczył, aby uśmiech i nadzieja nigdy nie zniknęły z jego twarzy i duszy. nie opuściły i nie nadzieja nigdy nie zniknęły z jego twarzy i duszy miał słodkiego geniusza, z miłości, aby swoje dziecko przeżyło straszną rzeczywistość w taki sposób, aby codzienny horror go nie zniszczył; aby uśmiech i nadzieja nigdy nie zniknęły z jego twarzy i jego twarzy.
Ksiądz Bosko był mistrzem pod tym względem. Był geniuszem, gdy chodzi o znajdowanie szczęścia i powodów nadziei w małych rzeczach, zwracanie uwagi na wszystkich, co wyrażało się w prostych gestach, które wydawały się gubić w codzienności, ale które posiadały wielkie znaczenie i wielką wartość.
Jak to powiedział Dominik Savio do chłopca, który dopiero co przybył: «Wiedz, że tutaj świętość polega na byciu radosnym». W “ogrodzie” Księdza Bosko dojrzewały owoce Ducha, którymi były «miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie», o których mówi św. Paweł.
To cenne dziedzictwo Ksiądz Bosko przekazał salezjanom i córkom Maryi Wspomożycielki, całej swojej salezjańskiej rodzinie: być mężczyznami i kobietami, którzy poszukują każdego dnia daru sympatii w spotkaniu z chłopcami i dziewczętami, czyniąc to w sposób bardzo konkretny i realny w spotkaniu z każdą osobą (również z tą najbardziej nieśmiałą, która się czuje mniej wykwalifikowana i utalentowana). Być kobietami i mężczyznami, którzy zawsze są zdolni do postawienia pierwszego kroku, gdy chodzi o dotarcie do młodych ludzi, starając się zbliżyć się do nich wszystkich z szacunkiem, z pragnieniem ich zrozumienia i okazania im pomocy, z radością bycia obecnym wśród nich, zwłaszcza najbardziej potrzebujących. Na tym polega salezjańska miłość wychowawcza: prawdziwe uczucie, okazywane ze strony wychowawcy, w którym mieści się zarówno ciepło ludzkie, jak i duchowa delikatność. Z tego powodu i z wielu innych jeszcze racji każdy chłopiec w oratorium Księdza Bosko odczuwał, że jest przez niego najbardziej kochany, jakby był kimś wyjątkowym.
Jedna z dziewcząt napisała: «Przez prawie rok byłam animatorką w oratorium w bardzo trudnej dzielnicy, ale kiedy byłam z moimi podopiecznymi, czułam się ogromnie szczęśliwa, czasem nie wiedząc dlaczego, ale myślę, że to ty sprawiłeś swoim sercem i swoimi słowami: dziękuję Ci, Księże Bosko!».
To dobry powód obchodów jego święta w tym nowym roku, w trudnym czasie z powodu Covid-19 i jego następstw, podczas gdy mamy nadzieję, że będziemy w stanie go pokonać za kilka miesięcy. Każdą przestrzeń wychowawczą, każdy dom salezjański, każde osobiste spotkanie uczyńmy powodem, aby mówić, że życie jest piękne, że jest darem Boga, a zatem należy je przeżywać jako święto nawet w szare dni. Jest życiem pełnym światła, które wypływa z ufnego powierzenia Bogu swojego życia.
Życzę wam, by rok 2021 był szczęśliwy i błogosławiony, pełen radości i łaski Bożej, i cały przeżyty pod matczynym płaszczem Maryi Wspomożycielki. Przyciskając przy tym mocno nasze czoło do czoła Księdza Bosko: «W ten sposób nie będziemy się ruszać!».
