Mała kartka papieru, zapisana przez 17-latka, jest czymś najbardziej wzruszającym i cennym w naszej historii.

W Indiach, w ośrodku dla niepełnosprawnych spotkałem fantastycznych ludzi młodych. Ich ręce, które przecinały powietrze znakami w języku migowym, przypominały mi skrzydła aniołów z Betlejem.

Widziałem coś, co wydawało się niemożliwe: mężczyzn i kobiety, którzy każdego dnia oddawali swoje życie, żyjąc w puszczach i na strasznych pustyniach lub peryferiach codziennie nękanych przemocą. Głosili Jezusa, przepowiadając bez słów prostą Ewangelię, którą żyli w codziennym życiu.