Ks. Á.F. Artime położył nacisk na te aspekty, odnosząc je do drogi Zgromadzenia: “Zachęcam was do powrotu do waszych Inspektorii z wiarą i odwagą. Musimy mieć wielką odwagę, aby czynić dobro młodzieży w miejscu, w którym się znajdujemy. Musimy słuchać krzyku ubogich i młodzieży, który dotyka naszego serca. Krzyku ludzi młodych, który mówi: ‘Ej, uwaga, tu jesteśmy!’. I musimy mieć odwagę iść do nich”.
“Drugim kluczowym słowem dla obecnych czasów jest żyć z wizją wiary we wszystkim tym, co robimy.Ta wizja może naruszyć nasze bezpieczeństwo. Uważam, że czas obecny domaga się od nas, jak nigdy przedtem, głębokiej wizji wiary”.
We wnioskach końcowych Przełożony Generalny oświadczył, iż zrozumiał, dlaczego jest możliwa ta naprawdę bardzo piękna praca w dziełach salezjańskich regionu Europa Środkowo-Północna, na obszarze atlantycko-niemieckim: przekonał się o urzeczywistnieniu preferencyjnej opcji na rzecz ubogiej młodzieży, zaangażowaniu ludzi świeckich, zwróceniu szczególnej uwagi na młodych imigrantów i otwarciu na młodych misjonarzy, którzy przybyli z innych krajów, aby pracować w inspektoriach europejskich.
Następnie poprosił o uwzględnienie wyzwań, które są związane z byciem wiernym Bogu. Mówiąc to, wskazał, w jaki sposób należy nadal wzrastać w świadomości co do piękna bycia osobami konsekrowanymi, które pozostają w służbie młodzieży. Położył nacisk na kontynuowanie pracy wśród imigrantów, zwłaszcza młodych, którym należy udzielać ciągłej i nieprzerwanej odpowiedzi. Przypomniał o pielęgnowaniu “kultury” zainteresowania ludźmi młodymi i poświęceniu im więcej czasu; wzmocnieniu i zatroszczeniu się o powołania misyjne oraz zwróceniu szczególnej uwagi na formację. Na koniec położył nacisk na konieczność odpowiedniej formacji ciągłej, a przede wszystkim – uczenia się języków różnych krajów europejskich. “Musimy przygotować, na jakościowo wysokim poziomie, naszych młodych salezjanów, aby umieli kompetentnie towarzyszyć ludziom młodym”.
