“Te pierwsze dwa miesiące przeżywaliśmy z radością i entuzjazmem, jak ktoś, kto przyjmuje nowego członka rodziny” – mówią salezjanie z tego dzieła. Ten klimat udzielił się wszystkim jego komponentom: uczniom, nauczycielom, współpracownikom i wspólnocie salezjańskiej, co znalazło wyraz w duchu wsparcia, wzajemnej pomocy, czułości i kierownictwa, którym obdarzyli tych najmłodszych ci starsi.
“Bardziej niż projekt – twierdzą salezjanie – jest to spełnienie marzenia niewielu, w którym jednak mieli pełny udział wszyscy”. ale które przeżywali wszyscy”.
Zajęcia w ramach szkoły podstawowej oscylują wokół antropologii znaczonej entuzjazmem, stojącej pod znakiem miłości, uczenia się i tworzenia, zgodnie z dewizą: “Słuchaj i wybij się!”.
Salezjanie i świeccy wychowawcy mają kochać i zachęcać dzieci do maksymalnego wykorzystania ich własnego potencjału, kierując się w swojej pracy logiką planowania, współpracy w grupie i kooperacji, gdzie wspólnym elementem jest braterska miłość; gdzie smutek jednego jest smutkiem wszystkich i gdzie sukces jednego jest sukcesem wszystkich.
Duchowi synowie Księdza Bosko, pozostając w stałym kontakcie z rodzicami dzieci, starają się nauczyć dzieci samodzielności, angażując się w odpowiedni sposób w proces ich nauczania i przyswajania wiedzy, pomagając im stać się twórcami wiedzy i gotowymi do współpracy z innymi w zgłębianiu jej znaczenia. Każdego dnia decyzje są podejmowane z miłością i dla miłości, starając się stymulować krytyczne myślenie i oceniać wszystko w konstruktywny, dynamiczny i pozytywny sposób.
“Chcemy dzieci sprawiedliwych dla sprawiedliwego świata” – oświadczają na koniec salezjanie z Mogofores.
