“Po tym, jak zawsze przebywałem w małych wioskach, udzielając się na polu konkretnej pracy misyjnej – oświadcza ks. Corselli – w wieku 76 lat mianowano mnie dyrektorem tutaj, w Ankililoaka. Dla nas ważne jest bycie blisko ludzi. W naszej wspólnocie staramy się realizować dzieło ewangelizacji i promocji człowieka, usiłując wychowywać ludzi młodych i w ogóle mieszkańców do wspólnej pracy, zachęcajac ich do refleksji i samodzielności. Głównym problemem jest – kontynuuje misjonarz – brak wody, który w ostatnich latach, niestety, dał się poważnie odczuć. Deszcze się zmniejszyły, a dla ludności rolniczej, która przede wszystkim czeka na deszcz, wiązanie końca z końcem staje się w tej sytuacji bardzo trudne. W tym roku prawie że nie padało i ludzie zebrali bardzo mało. Gdy chodzi o strukturę społeczną, ludność zachowuje wiele cech charakterystycznych dla życia wiejskiego. Większość z mieszkańców zachowuje tradycje przodków. Do tych trudności doszła teraz pandemia koronawirusa, która nadal szaleje i wpłynęła na zaostrzenie restrykcji, które dla tych ludzi, żyjących z tego, co uda im się wypracować w ciągu dnia, staje się nie do zniesienia”.
“Oczywiście – wyjaśnia ks. Giovanni – w tej sytuacji ostatnią rzeczą, o której myślą rodzice, jest posłanie do szkoły swoich dzieci. Pomimo obecności i korzystania z mediów społecznościowych, ludność nie jest zbyt otwarta na świat zewnętrzny. Rodzi to wiele trudności, gdy chodzi o edukację, ewangelizację, realizację naszych głównych celów. Dlatego też staramy się zachęcać do nauki najmłodszych, edukować rodziców, a także pośrednio umożliwiać im różnego rodzaju zajęcia, które przyniosą im pewien dochód i pozwolą się usamodzielnić. W Ankililoaka mamy 14 szkół podstawowych w wioskach, do których uczęszcza w sumie 2599 uczniów, a także szkołę średnią i liceum, do których uczęszcza około 750 uczniów. A poza tym siostry trynitarki z Walencji, które z nami pracują, prowadzą przychodnię, szkołę podstawową i przedszkole; do tych ostatnich uczęszcza około 700 dzieci”.
“Wszędzie, gdzie pracowałem – mówi na koniec misjonarz – zarówno w Tulear, gdzie udzielałem się na polu pracy parafialnej i duszpasterskiej w dzielnicach, w szkole zawodowej, na rzecz promocji kobiet, w wyrównawczej szkole podstawowej, jak i w Benaneviky, w bardzo rozległym dystrykcie misyjnym pierwszej ewangelizacji, gdzie występowały trudności z kontaktem, a gdzie prowadziłem szkoły podstawowe w różnych wioskach, kierowałem budową studni, mogłem zauważyć, że faktycznie dla miejscowej ludności stanowimy punkt odniesienia, i że potrzebują pomocy, zachęty, prowadzenia i wsparcia z naszej strony. Nie zniechęcamy się trudnościami i wszystko zawierzamy Panu i Maryi Wspomożycielce. I chociaż postępy są bardzo powolne, nie przestajemy walczyć i dodawać otuchy ludziom”.
Źródło: Fides
