Co roku, bliżej maja, Rodolphe Fior, zastępca kierownika ds. duszpasterstwa, i Sylvie Chablin, animatorka, prezentują projekt uczniom szkół średnich: mają poprowadzić w parach godzinę „ASH” dla swoich młodszych kolegów.
Przedstawienie z wyprzedzeniem tej propozycji, która dotyczy następnego roku, pozwala im wcześniej zapoznać się z całą ideą, jako że wielu z nich obawia się, że nie będzie w stanie dobrze przygotować „ASH”, godząc to z lekcjami, co może przyczynić się do gorszych wyników w szkole. Ale, jak do tej pory, ich zaangażowanie nie wpłynęło na pogorszenie otrzymywanych wyników, a wręcz przeciwnie.
Do czerwca młodzi ludzie mają możliwość udzielenia ostatecznej odpowiedzi, czy wezmą udział w tym projekcie czy też nie, bo we wrześniu, po zorganizowaniu i powierzeniu im odpowiednich grup, nie mogą już wycofać się z tego projektu.
Rodolphe Fior pracuje potem nad programem zajęć, co czyni w ścisłej współpracy z kierownikami różnych sekcji szkoły i konsultantem edukacyjnym, tak aby młodzi ludzie zaangażowani w „ASH” nie stracili ani jednej godziny zajęć szkolnych, biorąc udział w tej akcji.
Na początku roku zespół osób dorosłych, towarzyszący młodym animatorom i uważny na ich propozycje, pomaga im przeprowadzić tę akcję. Animatorzy wychodzą od zainteresowań młodych ludzi, od zadawanych pytań, obserwacji życia i bieżących wydarzeń, a osoby dorosłe starają się mówić o wierze. W ten sposób godzina „ASH” staje się czasem, w którym młodzi ludzie rozmawiają ze sobą, a dorośli okazują im zaufanie. Co więcej, co miesiąc odbywa się spotkanie koordynacyjne, które służy do spojrzenia wstecz na przeszłe doświadczenia, trudności, chwile radości i ich wpływ na przyszłe działania. Jeden dzień jest też poświęcony na formację. Młodzi animatorzy są proszeni o wykorzystanie jako punktu odniesienia treści programów Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego, które odnoszą się do dokumentów papieskich Laudato si' i Fratelli tutti, a także –propozycji działań znajdujących się na stronie salezjańskiej “Oxyjeunes” (https://www.oxyjeunes.net/). W ten sposób starsi uczniowie uczą się odpowiedzialności, czują się wysłuchani i powołani, lepiej rozumieją sens tej godziny „ASH”, a także bardziej otwierają się na relacje z innymi i wymianę opinii. A oto co o tym mówili sami animatorzy podczas dyskusji na temat tego przedsięwzięcia: „Ta godzina ASH to przestrzeń, w której nam się ufa… To chwile radości. Cieszymy się, gdy widzimy dzieci chętnie uczestniczące... To są chwile, które pozwalają nam rozwijać więzi... To prawdziwe doświadczenie nadzoru, gdzie trzeba podsunąć pewne punkty odniesienia, odkrywa się miejsce autorytetu, uczy się cierpliwości, poszukuje się odpowiedzi na stawiane pytania... Stajemy się ciekawymi z ciekawymi, jesteśmy autentyczni i szczerzy na poziomie zacieśnianych między nami więzów”.
Chociaż nie wszyscy animatorzy są osobami wierzącymi, wszyscy zdają sobie sprawę, że projekt kieruje się wiarą w człowieka i Boga. Na wszystkie sytuacje reagujemy, wraz z animatorami, jako chrześcijanie” – wyjaśnia wicekierownik ds. duszpasterstwa. „Myślę, że gdy chodzi o wiarę, ta stanowi dla nich jeszcze coś bardzo tajemniczego, ale powoli dochodzi w tym względzie do pewnych postępów”.
Na koniec pan Fior twierdzi, że wszyscy animatorzy „nawet jeśli nie dzielą nadziei w Bogu, dzielą ten sam projekt wspólnego przeżywania przygody, czyniąc to w służbie młodzieży, w imię Piękna, Prawdy, Dobra”. Dzięki tej służbie także sami animatorzy zbliżyli się do wiary.
