W wieczorze uczestniczył również ks. Armand Oliveri, salezjanin, prawdopodobnie najstarszy żyjący wychowanek Klubu, który odebrał wiele braw. Obecni dyrektorzy Klubu, Randal DeMartini i Sherri Hughston, są jego wychowankami, przy czym DeMartini pełnił tę funkcję przez ponad czterdzieści lat. Były dyrektor, Russ Gumina, który to samo czynił przez prawie pięćdziesiąt lat, dziwnym zbiegiem okoliczności był w tym samym czasie na pielgrzymce do Salezjańskich Miejsc Świętych i podczas uroczystości modlił się za Klub przy grobie Księdza Bosko. Wielu byłych wychowanków cieszyło się również z tego wieczoru, podczas którego mogli poznać także córki Maryi Wspomożycielki, swoje wychowawczynie, które służyły w szkole parafialnej od 1950 roku.
Salezjanie posłani do ewangelizacji i edukacji w Ameryce Północnej przejęli opiekę nad parafią świętych Piotra i Pawła w 1897 roku, dlatego w tym roku obchodzą kolejny ważny jubileusz - 125 lat obecności. Po wielu prośbach ze strony arcybiskupów San Francisco, począwszy od biskupa Josepha Alemany'ego O.P., już za życia Księdza Bosko, błogosławiony ksiądz Michele Rua przystał na prośbę arcybiskupa Patricka Williama Riordana i wysłał pierwszą grupę salezjanów, aby służyli włoskiej społeczności imigrantów, w czasach, kiedy młodzi Włosi łatwo popadali w przestępczość.
Z biegiem czasu zajęcia dla młodzieży, takie jak lekkoatletyka, teatr, harcerstwo, a także katecheza i edukacja nieformalna, nadały aktywności chłopców pozytywny kierunek pod opieką pierwszych salezjanów. W 1921 roku oficjalnie narodził się “Klub Chłopców” z pełnoetatowym dyrektorem, Angelo Fusco, pod nadzorem ks. Oreste Trinchieri SDB. Przez następne sto lat Klub szczycił się niewiarygodnymi osiągnięciami, czyniąc z młodych mężczyzn, którzy do niego uczęszczali, liderów społeczności, odnoszących sukcesy biznesmenów, oddanych katolickich ojców i mężów oraz wiernych dobroczyńców Klubu.
W ramach tego Klubu, zwłaszcza w latach 30. i 50. ubiegłego wieku, zrodziło się sporo powołań salezjańskich. Chociaż początkowo oficjalny klub dziewcząt, pod nazwą "oratorium wędrowne dziewcząt", był połączony z klubem chłopców, ten ostatni został ostatecznie połączony z pierwszym, a "Salezjański Klub Chłopców i Dziewcząt" stał się oficjalną nazwą Klubu od 1994 roku. Dziś Klub liczy ponad sześćset młodych osób i od początku istnienia prowadzi zarówno w przypadku chłopców, jak i dziewcząt te same działania i aktywności: lekkoatletykę, teatr, wsparcie wychowawcze, zapewniając bezpieczne miejsce, w którym młodzi spotykają się w towarzystwie zaangażowanych i dobrze wyszkolonych osób świeckich, z których wielu jest wychowankami Klubu.
Tylko w ubiegłym roku Klub przyznał około pięćdziesięciu uczniom i studentom stypendia na sumę ponad 250 tysięcy dolarów, z przeznaczeniem pokrycie opłat szkolnych i uniwersyteckich.
Ośrodek salezjański przy kościele św. Piotra i Pawła w San Francisco może liczyć na prężnie działającą parafię, salę gimnastyczną, Klub (który służy jako oratorium) i jest głęboko zakorzeniony w społeczność San Francisco.
Frank Lavin, salezjanin współpracownik, były wychowanek i były prezes Klubu
