Hasło Kongresu brzmiało: “Sport for all, cohesive, accesible and tailored for each person” (Sport dla wszystkich – łączący, dostępny i na miarę każdego). Łączył się on z celem, o który Ojciec Święty zaapelował do wszystkich obecnych organizacji, aby na całym świecie nikt, niezależnie od rasy, kondycji ideologicznej, sytuacji ekonomicznej, rodziny, niepełnosprawności... nie był pozbawiony możliwości uprawiania sportu lub aktywności fizycznej; aby połączono siły, wysiłki, tworzono społeczności, sieci, projekty, które zagwarantują aktywność fizyczno-sportową wszystkim ludziom na świecie, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci i młodzieży.
Przy różnych okazjach dyskutowano o chrześcijańskim i duchowym wymiarze sportu, o tym, jak sport pomaga w integralnym rozwoju osoby, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym, a i mówiono o tym, że sport służy osobie i jak odpowiedzialny i zdrowy stanowi świadectwo nadziei. Sport w wielu przypadkach “ratuje” ludzi, którzy stracili wszystko, a także służy wielu osobom jako “schronienie”, gdy przechodzą przez zły okres, służąc jako “droga ucieczki” w sytuacjach zagrożenia.
Bp Melchor Sánchez de Toca, sekretarz Dykasterii ds. Edukacji i Kultury, odpowiedzialny za sport, stwierdził, że musimy przekonać społeczeństwo do dobra sportu; że musimy połączyć nasze wysiłki i zasoby; że sport prowadzi do szczęścia, do odnalezienia sensu życia; że daje radość i dlatego musi stanowić podstawowe prawo dla wszystkich.
W przemówieniu, które wygłosił papież Franciszek na zakończenie Kongresu, na szczególną uwagę zasługują te wypowiedziane przez niego stwierdzenia:
– Zachęcam Was do zaangażowania się w promocję sportu, który jest dla wszystkich, który jest “spójny”, “dostępny” i “na miarę każdego człowieka”. Bez wątpienia jest to wielkie zobowiązanie, któremu nikt nie jest w stanie sam sprostać. Ale dobrze wiecie, że osiąganie wysokich, mozolnych i trudnych celów wymaga pracy zespołowej.
– Kościół jest blisko sportu, ponieważ otwarty jest na grę i aktywność sportową jako na miejsce spotkania ludzi, kształtowania wartości i braterstwa. Dlatego sport czuje się w Kościele jak w domu, zwłaszcza dotyczy to szkół, oratoriów czy ośrodków młodzieżowych.
– Wymiar gry jest fundamentalny, zwłaszcza dla najmłodszych: daje radość, tworzy społeczność i przyjaźnie, a przy tym ma charakter wychowawczy. Silne i trwałe relacje można nawiązać poprzez sport. Sport jest generatorem wspólnoty.
– Jeśli świat sportu przekazuje jedność i spójność, może stać się potężnym sojusznikiem w budowaniu pokoju. Sport jest dobrem wychowawczym i społecznym, i musi nim pozostać.
– Uprawianie sportu może stać się drogą do osobistego i społecznego odrodzenia, sposobem na odzyskanie godności!
– Bariery fizyczne, społeczne, kulturowe i ekonomiczne, które wykluczają lub utrudniają dostęp do sportu, muszą zostać usunięte, a wraz z dostępnością musi mieć miejsce akceptacja.
– W ten sposób jest promowany sport na miarę każdego, a każda osoba może rozwijać swoje talenty, wychodząc od własnej kondycji, także od słabości i niepełnosprawności.
Kongres zakończył się międzynarodową deklaracją, którą uczestnicy podpisali, podejmując zobowiązanie, o które prosił wszystkich Ojciec Święty.
