Susan Philip i Ashwini Gupte
Głównym bohaterem jest Yohan B Panjuani, uczeń piątego roku; reżyserem – Piyush C Panjuani, były wychowanek, który opuścił szkołę w roku 1974/1975; Bimal Panjuani – producentem, wychowanek absolwent w roku 1981/1982, a pomocnikami reżysera – Dhruv P Panjuani i Jehan B Panjuani, również wychowankowie szkoły salezjańskiej, którzy odpowiednio ukończyli ją w latach 2005/2006 i 2010/2011. Na prapremierze filmu była obecna cała ekipa, która zrealizowała ten film, wraz z młodym aktorem Yohanem.
Film był adaptacją tradycyjnego opowiadania hinduskiego “Idgah” Munshiego Premchanda. W filmie występują Hamid, chłopiec sierota, nie mający obojga rodziców, i jego babcia Ameena, która poświęca się dla swojego wnuka. Obojga są muzułmanami i żyją w wielkiej biedzie, ale Hamid, zawsze pełen młodzieńczej werwy, z ufnością patrzy w przyszłość, a to właśnie dzięki miłości, jaką darzy go babcia, która każdego dnia parzy sobie palce przy gotowaniu, przygotowując mu coś do jedzenia.
Scena rozgrywa się w czasie święta Id al-fitr, na zakończenie świętego miesiąca Ramadan. Babcia Nonna Ameena obiecała Hamidowi małą sumę, 5 rupii, z okazji tego święta, ale Hamid zamiast czekać, aż je dostanie, wziął je sam i wyjechał wraz z innymi dobrze sytuowanymi ludźmi młodymi, by wziąć udział w przewidzianych obrzędach i uczestniczyć w uroczystym jarmarku. Podczas gdy jego koledze wydali swoje pieniędze, których mieli wiele, na słodycze i gry, Hamid kupił tylko szczypce, aby babcia już więcej się nie parzyła przy gotowaniu.
Także wymiar religijny odgrywa ważną rolę w tej historii, ukazując wagę, jaką przywiązuje Hamid do zasad religijnych; jest on obecny również w scenie, w której babcia wyjaśnia chłopcu, że jego ojciec jest nieobecny, ponieważ realizuje ważną misję, jaką zlecił mu Bóg.
Przy tej okazji reżyser bardzo serdecznie podziękował szkole salezjańskiej, okazując wdzięczność za otrzymaną edukację. “Wiele lat temu byłem tylko dzieckiem, które wędrowało i biegało po podwórkach, a teraz mogę oglądać mój film w tym wnętrzu. Był to doprawdy wzruszający moment. I wy uczyniliście go możliwym. Bardzo dziękuję!”.
