Trzeba w naszych środowiskach kościelnych stworzyć młodym przestrzenie akceptacji, dzielenia się i współodpowiedzialności na poziomie programu duszpasterskiego parafii, ruchów i szkół katolickich, włączając ich w grupy duszpasterskie, organy duszpasterskie komunii i uczestnictwa, takie jak rady parafialne, wyznaczając im odpowiedzialne i kierownicze funkcje.
Potrzeba odwagi, by przezwyciężyć bariery i uprzedzenia, według których młodzi są “niedoświadczeni w podejmowaniu decyzji i można się po nich spodziewać tylko błędów: (por. Instrumentum Laboris, 33).
Synod stanowi okazję do nawrócenia duszpasterskiego i misyjnego wspólnot chrześcijańskich, by mogły dać młodym to, do czego mają prawo, czego pragną i co jest ich nadzieją: Kościół-rodzina, w której poczują się żywą częścią, Kościół-dom, gdzie wszyscy znajdą miejsce, gdzie się doświadcza chrześcijańskiego braterstwa, które wypływa z wiary i ukochania Jezusa.
Wychowanie i ewangelizacja młodzieży, rewitalizacja i przyszłość naszych wspólnot łączą się nieuchronnie z zapewnieniem ludziom młodym przestrzeni kościelnych, które będą przeniknięte prawdziwym duchem rodzinnym.
