Sługa Boży ks. Ignacy Stuchly żył w latach stojących pod znakiem ważnych zmian historycznych, politycznych i społecznych. Zmuszało go to do stałego dostosowywania się do wciąż nowych kontekstów, ale także do stawiania czoła nowym wyzwaniom, co czynił w posłuszeństwie Kościołowi i służbie młodzieży.
W tym znaczeniu – jak to ukazują źródła dokumentalne i zeznania świadków – wielokrotnie, i to w bardzo konkretny sposób, przychodził z pomocą Zgromadzeniu Salezjańskiemu, a ogólnie – Kościołowi. To miało miejsce zarówno w czasie lat przeżytych w Gorycji, gdzie współpracował z kard. Giacomo Missia, i gdzie, wraz z innymi salezjanami, wspierał konwikt “San Luigi”,a także na Słowenii, gdzie przyczynił się do zapoczątkowania lokalnego dzieła salezjańskiego, a przede wszystkim doprowadził do zakończenia prac budowlanych związanych z Sanktuarium Maryi Wspomożycielki w Rakovniku.
Wyróżnił się jako założyciel, a zarazem pionier, placówki salezjańskiej w Czechach i na Morawach, odpowiadając na konkretne potrzeby lokalnego Kościoła. Istotnie, niektórzy biskupi usilnie domagali się obecności synów Księdza Bosko na swoim obszarze.
Stuchly, co zostało wykazane także na bazie badań naukowych, jawi się jako człowiek komunii, budowniczy mostów między narodami i grupami, rzecznik pokoju i pojednania w kontekście znaczonym wojnami światowymi oraz totalitaryzmami: hitlerowskim i komunistycznym.
Następny etap w tym procesie to analiza Positio super virtutibus przez konsultorów teologów Kongregacji ds. Kanonizacyjnych.
