“Silsilah” to słowo arabskie, które oznacza łańcuch, połączenie lub łączność; zostało wprowadzone przez kapłana z Papieskiego Instytutu Misji Zagranicznych (PIME) ks. Sebastiano d’Ambrę, założyciela ruchu na rzecz dialogu między chrześcijanami i muzułmanami (1984). To drugie spotkanie w ramach “Silsilah” zgromadziło 31 osób, mężczyzn i kobiet, 16 muzułmanów i 15 chrześcijan, pomagając każdemu z nich lepiej poznać wiarę swoją i innych.
We wtorek 2 lipca rozpoczęła się długa seria konferencji, która trwała do czwartku 11 lipca. Obrady w “auli” były przeplatane dwoma weekendami wymiany: muzułmanie przebywali w rodzinach chrześcijańskich, a chrześcijanie – w rodzinach muzułmańskich.
“W czasie seminarium doszło do różnorakiej wymiany z uczestniczącymi muzułmanami: spożywaliśmy razem posiłki, wspólnie uczestniczyliśmy w naszych refleksjach, razem przygotowywaliśmy programy kulturalne, mieliśmy wiele wystąpień” - opowiada ks. Maclasang. Te momenty, które były między poszczegolnymi punktami obrad, znacznie pozwoliły ograniczyć wzajemne uprzedzenia. I pomimo różnic w odniesieniu do wielu aspektów, znaleziono punkt wspólny, którym było takie samo postrzeganie Boga jako miłosiernego Ojca.
Wielkie znaczenie miała również modlitwa, która stała pod znakiem przekonania założyciela ruchu “Silsilah”, uważającego, że trzeba być żarliwym w wyznawaniu swojej wiary, aby móc żyć duchowością dialogu.
“Oczkiem w głowie” w czasie tego doświadczenia, jakie było udziałem obu tych salezjanów, były dwa weekendy przebywania w rodzinach muzułmańskich. “W czasie tych zanurzeń kulturowych bardzo szybko nawiązałem kontakt z rodzinami, do których zostałem przypisany, a to dzięki naszym filipińskimm cechom: uśmiech, gościnność, szacunek. Ale tym, co mnie najbardziej uderzyło, nie była odmienność religijna, ale wyraźne ubóstwo. Była to doskonała okazja dla mnie do zrobienia rachunku sumienia, gdy chodzi o mój ślub ubóstwa” - powiedział dalej ks. Maclasang.
“Ten szczególny program ‘Silsilah’ – dodaje salezjanin – otworzył mi oczy na rzeczywistość związaną z południowym obszarem Filipin. I oprócz doświadczenia i zawiązania relacji przyjaźni z wieloma porządnymi muzułmanami, zrozumiałem również lepiej wyzwania, jakim filipińscy katolicy muszą codziennie stawiać czoła w środowisku muzułmańskim; wyzwania, które zresztą nie różnią się tak bardzo od tych, z którymi ma do czynienia nasza młodzież chrześcijańska w Pakistanie”.
“Obym mógł słyszeć wyraźnie głos Pana i nadal zanurzać się w tę rzeczywistość 'życia w dialogu'” - powiedział na koniec salezjanin.
