Pewnego dnia jakiś młody autochton zawitał do jego skromnego domu, prawie jak Bartłomiej Garelli, i złożył mu tę niedorzeczną propozycję: “Ojcze, chcę zamieszkać w twoim domu, abyś mnie nauczył czytać”. To nie było dziecko, ale młodzieniec, analfabeta i człowiek ubogi.
Wkrótce pojawił się drugi młody człowiek, a po nim kolejny i jeszcze inny... W krótkim czasie uformowała się grupa młodych pasjonatów uczenia się. Osiedli tutaj, uprawiali ziemię i towarzyszyli temu kapłanowi w czasie jego wizyt w wioskach. Nocą wchodzili w tajemnicę pierwszych liter.
Mały dom ks. Antonio z czasem musiał być poszerzony, aby pomieścić tych, którzy nieprzerwanie przybywali. Tak powstała dość szczególna “szkoła” z jednym tylko nauczycielem, która coraz bardziej się powiększała, aż po przyjęcie nowej nazwy: Ośrodek Księdza Bosko.
37 lat potem to oratorium w stylu Księdza Bosko stało się ogromnym drzewem z trzema wielkimi gałęziami: w Raxruhá, w San Juan Chamelco i w Tzacanihá, na peryferiach San Pedro Carchá. To ostatnie stało się matką dwóch kolejnych.
Do tych trzech szkół uczęszcza obecnie 2 tys. uczniów szkół podstawowych i średnich. Tam uczą się w warsztatach na przyszłych murarzy, elektryków, stolarzy, cieśli, informatyków i muzyków.
"Salezjański dom bez muzyki jest jak ciało bez duszy”. Istotnie, w ośrodkach Księdza Bosko muzyka zajmuje uprzywilejowane miejsce: są trzy orkiestry liczące 184 osób, liczne grupy gitarowe, ponad tysiąc ludzi młodych wykonuje pieśni chóralne.
Tę grupę tworzą ludzie młodzi skrajnie ubodzy. Edukacja jest darmowa, chociaż niektórzy wnoszą małe opłaty. Te trzy ośrodki dysponują także 17 boiskami piłkarskimi, 10 boiskami do koszykówki i 18 boiskami do siatkówki.
Aby mieć jakieś pojęcie o ogromie tych salezjańskich ośrodków, wystarczy wspomnieć, że każdego dnia ich wychowankowie spożywają 30 tys. “tortillas”, co jest podstawowym pożywieniem miejscowej ludności; przygotowują je pobliskie rodziny.
Gdyby Ksiądz Bosko odwiedził tę “salezjańską perełkę”, prawdopodobnie zapytałby zdziwiony: W jaki sposób przeniosłeś całe moje dzieło z Valdocco w to odległe miejsce?”.
Heriberto Herrera
