Spotkanie dotyczyło rezultatów pracy, jakie udało się osiągnąć w ośrodkach zajmujących się ludźmi młodymi, którzy weszli w konflikt z prawem, oraz – znaczenia i form oddziaływania, jakie obaj salezjanie mogą zastosować w kontaktach zarówno z władzami sądowymi, jak też rządami Brazylii i Meksyku.
Wymiana doświadczeń i spojrzenie na konkretne działania, jakie podejmują niektóre ośrodki w stanie Sao Paulo, pozwoliły zgłębić rolę i wskazać na naglącą potrzebę kompetentnego wsparcia małoletnich, które polegałoby na objęciu ich odpowiednim programem resocjalizacji w perspektywie ich późniejszego przywrócenia rodzinie i społeczeństwu, a także – podjęcia edukacji czy pracy.
W środowiskach salezjańskich Brazylii już jest znana praktyka związana ze stosowaniem odpowiednich “środków społeczno-wychowawczych”, które dotyczą towarzyszenia nieletnim w okresie zawieszenia kary i wykonywaniu pewnych usług wspólnotowych przez tych młodych, którzy są kierowani do niektórych salezjańskich ośrodków społecznych w czasie toczącego się wobec nich postępowania sądowego.
Jednocześnie obaj salezjanie odwiedzili te instytucje, które towarzyszą ludziom młodym przebywającym w środowisku nadzorowanym, tj. tym, którzy odsiadują karę, co czynią w ramach różnych form tego procesu towarzyszenia. Tego rodzaju procedura została wprowadzona również na niektórych placówkach społecznych w Meksyku. Z powodu specyficznej sytuacji związanej z przemocą w tym kraju uważa się za konieczne otwieranie domów specjalnej opieki dla tych młodych, którzy decydują się opuścić zbrojne grupy i bandy związane z zorganizowaną przestępczością, jak również dla innych, wobec których zakończyło się stosowanie środków zapobiegawczych, ale w przypadku których nie jest możliwa reintegracja z własnym środowiskiem.
To bogactwo sieci pozwala pozwala przejąć wzorzec domów salezjańskiej opieki w kolumbijskiej inspektorii Medellín w perspektywie otwarcia podobnych domów w Meksyku.
I wreszcie, spotkanie to pozwoliło także podzielić się formami zaangażowania obu salezjanów w struktury rządowe w perspektywie współpracy w sieci z innymi, podobnymi instytucjami społecznymi, oraz – wspierania polityki publicznej na rzecz ludzi młodych, którzy znajduje się w tej trudnej sytuacji. Istotnie, większość ludzi młodych, którzy zostali objęci środkami społeczno-wychowawczymi, to wcześniej i jednocześnie ofiary systemu, który marginalizuje, wyklucza i nie uwzględnia tradycyjnych czynników ochronnych.
