Co wyniósł Ksiądz z doświadczenia związanego z XXVIII Kapitułą Generalną?
Pierwsza rzecz, która przychodzi mi do głowy, to obecność ludzi młodych. Byli oni darem dla nas, a oni sami odkryli coś nowego, co dotyczy nas. W ten sposób mogliśmy bezpośrednio poznać to, co czuje, myśli i mówi współczesna młodzież; oczywiście mowa tu o szczególnej grupie młodzieży, tej, która pozostaje w bliskim kontakcie z nami. Ci mówili dalej: “Potrzebujemy was, salezjanów; nie waszej pracy, ale waszej obecności wśród was, waszego kroczenia z nami”. Dla nas salezjanów, którzy jesteśmy tak bardzo szczęśliwi z powodu “robienia różnych rzeczy” i “byci zajętymi”, wspaniałą rzeczą jest zdanie sobie sprawy z niewiarygodnego bogactwa, które znajduje się u podstaw naszego charyzmatu: z tego, że nasza obecność wśród młodzieży nie tylko jest drogą, ale jest tą drogą, na której stawia nas Bóg.
A inną rzeczą, związaną z XXVIII Kapitułą Generalną, jest doświadczenie komunii.
Jakie kierunki były kluczowe dla Księdza Dykasterii w ubiegłym sześcioleciu?
Pierwszy dotyczy formacji ciągłej. Zdaliśmy sobie sprawę z tego, że dwa “formacyjne” rozdziały naszych Konstytucji zostały wyraźnie napisane pod kątem “formacji ciągłej”. Innymi słowy, kiedy nasze Konstytucje mówią o “formacji”, chodzi o “formację ciągłą”, a nie jak wielu z nas jeszcze dotąd myśli – o “formację początkową”.
W centrum tak rozumianej formacji znajdują się dwa słowa: “fare esperienza” (doświadczyć), co zostało przetłumaczone w języku angielskim jako learning by experience. Formacja polega na uczeniu się poprzez doświedczenie znaczenia salezjańskiego powołania (Konst. 98). Nie oznacza to tylko zdobywanie doświadczenia, ale uczenie się poprzez doświadczenie. A czym jest owo uczenie się poprzez doświadczenie? Jest to umiejętność spojrzenia na to, czego doświadczyliśmy i wsłuchania się w to, co mówi do nas Duch poprzez nie. Nie ważne, czy to jest doświadczenie “dobre” czy “złe”: to, co się liczy, to spojrzenie i wsłuchanie się w to, co Duch nam mówi poprzez nie.
Innym, wielkim “światłem” jest nowy sposób sprawowania władzy, który pod wieloma względami jest starym sposobem, sposobem Księdza Bosko. Posługa władzy w Kościele nie jest ruchem z góry w dół. Władza pozostaje, ale akcent jest położony na dynamikę braterstwa. Dlatego tak ważne jest rozeznanie wspólnotowe.
Dialog (rozmowa) jest wielką drogą serca. Spotykamy naszych współbraci w formacji w obecnym stadium ich wolności i z cierpliwością staramy się z nimi prowadzić dialog. Zdobywamy ich zaufanie, wiedząc, że zaufanie nie może być narzucone. To oczywiste, że w świetle tego wszystkiego kładliśmy nacisk na formację formatorów. “Nie ma nic zdrowszego dla formacji niż zdrowy formator” – powiedział ktoś do mnie wiele lat temu i jest to głęboka prawda.
I na koniec, jednym z silnych punktów ubiegłego sześciolecia było skupienie uwagi na salezjańskiej tożsamości konsekrowanej. Na co kładą nacisk dokumenty Kościoła, Kościół to komunia tożsamości w relacji. Podobnie jak diakon, który jest ikoną służby, a który nie jest jedynym, który został powołany do służby w Kościele, tak również osoby konsekrowane muszą pamiętać, że my wszyscy jesteśmy powołani do czegoś wspaniałego, do życia Bożego, do życia wiecznego.
Myślę, że im bardziej odkryjemy i będziemy żyć wymiarem konsekracji naszego salezjańskiego powołania, tym bardziej wyraźnymi staną się dwa sposoby życia naszym powołaniem, jako koadiutora i jako kapłana.
