Kim jest dla Księdza Ksiądz Bosko?
Być może jednym z aspektów definiujących to, kim jest dla mnie ksiądz Bosko, jest jego kapłański status jako wychowawcy. Wymagała tego jego wspaniałomyślna służba względem najbiedniejszych chłopców. Wychowawca, który ukierunkował swoją posługę kapłańską na tych, którzy tego potrzebowali: najbardziej opuszczoną młodzież, chcąc także, aby jego salezjanie żyli w pełni tą posługą. Podziwiam ten jego nacisk, aby salezjanie właśnie temu poświęcili swoje powołanie. Kapłaństwo księdza Bosko motywowało jego powołanie apostolskie. A to z kolei pobudzało go do przeżywania swojego kapłaństwa z większą ofiarnością. Dlatego dla mnie poświęcenie się duszpasterstwu młodzieży nie jest tylko jednym z zadań salezjanina, ale priorytetem wpisanym w salezjański charyzmat początków, którego domaga się czas obecny.
Jakie cechy najbardziej Ksiądz podziwia w Księdzu Bosko?
Jednym z najbardziej interesujących aspektów jest promowanie ewangelizacyjnego wymiaru jego działania duszpasterskiego we wszystkich wymiarach edukacyjnych, dbając w sposób szczególny o wszystko, co przyczyniało się do dobra nastolatków i bezbronnej młodzieży. Pozwolił, by go zaskoczyli i zafascynowali. To biedni młodzi ludzie go “nawrócili”. Z tego doświadczenia, przy tak wielu wyłaniających się realiach tamtych czasów, postanowił skupić swoje życie na tworzeniu środowisk edukacyjnych, w których królowała radość, wolność, wysiłek, wzajemny szacunek i był obecny udział młodzieży. Umiał dostarczyć tlenu w postaci odpowiednich rozwiązań edukacyjnych dla młodzieży, a nie dwutlenku węgla w postaci goryczy i skarg innych, którzy nie uznawali prawa młodych ludzi do przyszłości.
Jednocześnie podziwiam też jego jasność wiary i odwagę skupienia życia na codziennej wierności: prostej i głębokiej modlitwie, uważnej czujności w odniesieniu do naszych wygód i projektów, staranym przygotowaniu działań duszpasterskich , sile zaufania do ludzi, prostocie w przekazywaniu Ewangelii.
Czy według Księdza, młodzi ludzie mogą jeszcze znaleźć inspirację w Księdzu Bosko?
Bez wątpienia. W systemie księdza Bosko młodzi ludzie czują się mile widziani, doceniani i postrzegani w ich wyjątkowości. Ale chciałbym też podkreślić sposób, w jaki ksiądz Bosko pojmował radość. W świecie młodych ludzi radość bywa dobrem rzadkim. I jest to rzecz bardzo aktualna, bo mowa tu o postawie, której nie może zabraknąć w salezjańskiej duchowości młodzieżowej, niezależnie od naszej sytuacji. Przy wyjątkowych okazjach będzie to entuzjastyczna radość. Przy innych okazjach będzie to pogodny spokój i wewnętrzne zadowolenie, które daje się pogodzić z trudnościami życia. Młody człowiek zna i przeżywa smutki i kryzysy, jak każdy dorosły, ale ksiądz Bosko nauczył nas, że nawet w tych sytuacjach nic i nikt nie może i nie powinien pozbawić nas radości wiary, pokładania ufności w Jezusie Chrystusie, kochania Go sercem i czynami, odczuwania Jego bliskiej obecności, ze świadomością, że zamieszkuje w nas i podtrzymuje obecność Jego Matki, Maryi Wspomożycielki. Wiara daje nam fundamentalną ufność, że Bóg zawsze nam towarzyszy, przyjmuje nas i pociesza, nawet w najbardziej rozpaczliwych sytuacjach.
W jaki sposób salezjanie mogą być drugimi Księżmi Bosko dla młodzieży?
Uważam, że dzisiaj wymaga się od nas dojrzałości jako osób, abyśmy mogli służyć jako pasterze. Zyskać na człowieczeństwie i mniej podlegać duszpasterskim niepokojom. Podobnie jak ksiądz Bosko, musimy dojrzewać w naszym programie życia jako osoby i jako osoby konsekrowane. Bóg, zawsze bliski człowiekowi, stał się definitywnie bliski nam w Jezusie Chrystusie. Chciał od wewnątrz dzielić się godnością i służebnością człowieka. Jako ewangelizatorzy młodzieży jesteśmy powołani do przedłużenia w historii, jak to uczynił ksiądz Bosko, tej bliskości Pana względem ludzkości. Nasz salezjański charyzmat to przyjazny ludzkości. Salezjanin nie może więc cechować się zdystansowaną i podejrzliwą rezerwą, ale głęboką empatią wobec młodzieży powierzonej jego opiece.
W konsekwencji będziemy “drugimi księżmi Bosko”, jeśli będziemy pielęgnować duchowość zaufania. Pesymizm defensywny jest ważnym komponentem emocjonalnym dla osób pracujących w edukacji. Pod wpływem lęku przed nieznanym ryzykujemy, że staniemy się bardziej wrażliwi na projekty niż na konkretnych ludzi. Jednak, aby zasiać wiarygodne znaki nadziei, miłości i miłosierdzia w życiu młodych ludzi, musimy być z nimi.
I w tym rozeznaniu musimy umieć uważnie odróżnić to, co nie jest ewangeliczne lub jest “pastoralnie” martwe (aby zmarginalizować to pedagogicznie) od tego, co jest jeszcze żywe. Czasem trudno nam zrozumieć mądre sformułowanie Martina Bubera: “Sukces nie jest żadnym z imion Boga”. To znaczy, że nasza wierność powołaniu jest miłością, która wytrzymuje próbę czasu, trudności naszych społeczeństw i ciągłe wyzwania związane ze światem młodzieży.
W jaki sposób Ksiądz Bosko inspiruje Księdza w jego pracy jako Radcy ds. duszpasterstwa młodzieży?
Przede wszystkim pomaga mi zaproponować duszpasterstwo procesów, oparte na ofercie kompletnego itinerarium wychowawczo-duszpasterskiego. Podziwiam fakt, że ewangelizacja księdza Bosko nie realizowała się poprzez pojedyncze działania, ale poprzez proces, w którym, krok po kroku, konkretyzował on swój wspólny projekt wraz ze swoimi współpracownikami i młodzieżą.
Po drugie, kieruję się jego pedagogiką duszpasterską w aspekcie powołaniowym: duszpasterstwo powołaniowe było i jest nadrzędnym priorytetem ze względu na zasadniczo powołaniowy charakter całego życia chrześcijańskiego, a celem naszego działania wychowawczo-duszpasterskiego jest to, aby każda osoba odkryła powołanie, do którego Pan ją wzywa.
Po trzecie, jest dla mnie wzorem, gdy chodzi o troskę o formację otwartych, solidarnych, zaangażowanych i wierzących ludzi młodych.
Jeśli spotkałby Ksiądz Księdza Bosko, co by mu Ksiądz powiedział lub o co poprosił?
Prosiłbym go, aby pomógł nam nadal budować Wspólnoty Wychowawczo-Duszpasterskie (WWD), w których salezjanie, świeccy i młodzież czują się zjednoczeni tym samym celem; aby powiedział nam, jak wzmocnić i odnowić więzi wzajemnej akceptacji i współpracy między osobami i grupami, które tworzą każdą WWD. Ale poprosiłbym go również o przekazanie mi kluczy do jego skuteczności apostolskiej na Valdocco: jak udało mu się zbudować te małe codzienne wierności z sercem świeżym i uległym Panu, i jak utrzymał ten niekończący się łańcuch małych “tak”, pomimo tak dużej liczby problemów, z którymi miał do czynienia.
