Urodził się 23 marca 1846 r. w Caramagna, 30 km od Turynu. Poznał Księdza Bosko w wieku 12 lat, kiedy zaczął się uczyć w Turynie. Po przybyciu do Oratorium, podjął naukę, doskonaląc także swoje umiejętności muzyczne pod kierunkiem innej kluczowej postaci dla misji salezjańskich, Jana Cagliero. Odkrywając powołanie kapłańskie i salezjańskie, został skierowany na studia do Lanzo, gdzie dzielił życie z innymi klerykami, którzy potem stali się jego przyjaciółmi i towarzyszami, także gdy byli daleko od siebie, na ziemiach misyjnych: Luigi Lasagna, apostoł Urugwaju i Brazylii, i Giuseppe Fagnano, misjonarz na Ziemi Ognistej i na wybrzeżu Magallena.
Został wyświęcony na kapłana 18 września 1868 roku, a śluby wieczyste złożył 23 września 1870 roku.
Po tym jak był kierownikiem duchowym córek Maryi Wspomożycielki (CMW) w Mornese, wyznaczono go na kierownika trzeciej salezjańskiej wyprawy misyjnej, która w 1877 roku dotarła do Buenos Aires. Brało w niej udział 17 salezjanów i sześć córek Maryi Wspomożycielki, a wśród nich siostra Angela Vallese, także wielka misjonarka na Ziemi Ognistej.
Po licznych perypetiach, pod wpływem zachęty i nalegania Księdza Bosko, 17 kwietnia 1879 r. wyjechał do Patagonii, towarzysząc wyprawie generała Julio Argentino Roca na pustyni i udzielając licznych chrztów. Był przy śmierci pierwszego przełożonego inspektorii argentyńskiej, ks. Francesco Bodrato, zostając po nim nowym przełożonym inspektorii argentyńskiej. Były to lata wielkiej aktywności, w czasie których towarzyszył współbraciom w ich pracy. W 1881 r. odwiedził domy w Urugwaju, będąc świadkiem duchowości i gorliwości rodzących się wspólnot.
W 1890 roku, po śmierci Księdza Bosko, ks. Rua wezwał go do Włoch, aby powierzyć mu kierownictwo nowej wyprawy misyjnej, wyznaczając go również do przeprowadzenia wizytacji w domach salezjańskich na wybrzeżu Pacyfiku, w Chile i w Ekwadorze, podczas gdy nie przestał pełnić również urzędu przełożonego inspektorii argentyńskiej z siedzibą w Buenos Aires.
Otrzymując nominację biskupią, przyjął święcenia biskupie w Turynie 23 maja 1895 roku, ale zdołał odwiedzić misjonarzy swojego wikariatu apostolskiego Méndez y Gualaquiza, gdzie był tylko przez trzy miesiące, w towarzystwie wojska dopiero w czerwcu 1902 roku.
Uczestniczył w X Kapitule Generalnej Zgromadzenia w Turynie w 1904 roku, po czym wrócił do Południowej Ameryki, gdzie, oprócz pełnienia funkcji wikariusza apostolskiego, pełnił również funkcję wizytatora salezjańskich dzieł w krajach Pacyfiku.
11 czerwca 1914 r. powrócił definitywnie do Mendez y Gualaquiza, oddając się studium języka jíbaro, dokonując tłumaczenia katechizmu na ten język. Jak tylko było to możliwe, przemierzał wikariat, starając się towarzyszyć po ojcowsku misjonarzom.
W połowie 1918 r., czując, że jego zdrowie się pogarsza, poprosił Stolicę Aostolską o zwolnienie go z urzędu i powrócił do Argentyny. Spędził ostatnie lata swojego życia w domu formacyjnym w Bernal, biorąc, w miarę możliwości, aktywny udział w życiu na podwórzu.
Tam też zmarł 9 września 1921 roku, ale jego dzieło misyjne nie przestaje do nas przemawiać również dzisiaj.
