Przybycie salezjanów: jutrzenka edukacji w Goa

W 1946 r. stan Goa był świadkiem przybycia salezjanów Księdza Bosko, rozpoczynając nowy rozdział w swojej historii. Ks José Luis Carreño i ks. Aurelio Maschio zwrócili się do biskupa José da Costa Nunesa, arcybiskupa metropolity Goy i Damão, z prośbą o pozwolenie na rozpoczęcie misji salezjańskiej na tym terytorium. Patriarcha entuzjastycznie odpowiedział na tę propozycję, oświadczając: “Nie tylko daję wam pozwolenie, ale czekam na salezjanów z otwartymi ramionami”.

Ks. Vincenzo Scuderi, który spędził sześć lat w obozach internowania podczas II wojny światowej, został wybrany do prowadzenia tej ambitnej misji. 5 kwietnia 1946 r. ks. Scuderi przybył do Goa i założył tam salezjańskie oratorium “Don Bosco”. Poprzez prostą piłkę nożną i przyjaznym uśmiechem zaczął angażować miejscową młodzież w stylu, który doskonale ucieleśniał filozofię wychowawczą Księdza Bosko: obecność, miłość i radość.

Pierwsze lata: położenie fundamentów

Wkrótce do ks. Scuderiego dołączyli koadiutor Cajetan Lobo i sycylijski stolarz Giovanni Bellassai, którzy pomogli prowadzić kursy stolarskie dla miejscowych chłopców. Był to początek programów szkolenia zawodowego salezjanów w Goa, łączących edukację szkolną z rozwojem umiejętności praktycznych. W październiku 1946 r. sześciu kolejnych księży salezjanów przybyło na tę misję, przyczyniając się do jej dalszego rozwoju.

W ciągu niewielu miesięcy misja znacznie się rozwinęła:
- prowadząc codzienne oratorium dla 150 dzieci;
- otwierając portugalskojęzyczną szkołę podstawową;
- udzielając zakwaterowania 15 chłopcom;
- otwierajac kaplicę, aby można było zaspokoić duchowe potrzeby wspólnoty.

Wraz z przybyciem salezjanina koadiutora Francisa Medaglii wprowadzono kursy krawieckie, co jeszcze bardziej wzbogaciło program edukacyjny ośrodka. W czerwcu 1947 r. salezjanie otworzyli szkołę języka angielskiego z 36 uczniami, z których wielu wcześniej porzuciło szkołę, co było wyraźnym przejawem zaangażowania salezjanów na rzecz zmarginalizowanej młodzieży.

Ekspansja i rozwój: stała siedziba

W sierpniu 1948 r., po długich negocjacjach i dzięki wsparciu finansowemu rządu portugalskiego i archidiecezji Goa, salezjanie zakupili 44 000 metrów kwadratowych ziemi w celu wybudowania stałej siedziby placówki misyjnej, podczas gdy sama praca misyjna dalej się doskonale rozwijała pod kierunkiem kompetentnych dyrektorów, którzy byli ludźmi z wizją.

Do najważniejszych inicjatyw tego okresu należą:
- założenie drukarni, która drukowała miesięcznik „Oratorium Salezjańskie” i cotygodniową pozycję w języku Konkani- „Aitarachem Vachop”;
- wprowadzenie w 1950 r. maszyny do produkcji bloków cementowych, stwarzając nowe możliwości szkolenia zawodowego i generując pewne źródło dochodu;
- udostępnienie pomieszczeń mieszkalnych dla 300 chłopców, z których wielu pochodziło ze środowisk znajdujących się w niekorzystnej sytuacji.

Dostosowanie się w czasie zmian politycznych

Misja salezjańska wykazała się wielką odpornością podczas przemian politycznych, które nastąpiły po przyłączeniu Goy do Indii w grudniu 1961 roku. Pomimo zamknięcia szkoły portugalskiej, salezjanie kontynuowali swoją pracę poprzez szkołę anglojęzyczną, zapewniając młodym ludziom ciągłą edukację. scuola in lingua inglese, garantendo un’educazione continua ai giovani.

Kamienie milowe od lat 70.

Lata 70. łączą się z ważnymi wydarzeniami dla misji salezjańskiej w Goa:
- budowa Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej, dzięki zaangażowaniu ks. Maschio w zbieranie funduszy;
- przeniesienie Szkoły Technicznej im. Księdza Bosko do Fatorda w kontekście srebrnego jubileuszu salezjanów w Goa;
- otwarcie szkoły wieczorowej dla pracujących uczniów, później rozszerzonej o wyższy poziom w 1986 roku.

Postęp administracyjny towarzyszy osiągnięciom edukacyjnym. “Goa Salesian Society” zostało zarejestrowane jako organizacja charytatywna w 1973 r., a w 1999 r. salezjańskie placówki w Goa zostały zreorganizowane: powstała delegatura Konkan. W 2003 r. ta została podniesiona do rangi Wizytatorii, a w 2007 r. została oficjalnie erygowana jako Inspektoria, przyjmując za patrona św. Józefa Vaza, zaś jej pierwszym przełożonym był ks.  a za pierwszego inspektora ks. Loddy Pires.

Obecnie Inspektoria obejmuje kilka indyjskich stanów i terytoriów:
- Maharasztra: dystrykty Kolhapur, Ratnagiri, Sangli i Sindhudurg;
- Goa: cały stan;
- Karnataka: dystrykty Belgaum, Bagalkot, Dharwad, Gadag, Haveri, North Kanara, South Kanara i Udupi.

Attualmente, l’Ispettoria si estende su diversi Stati e territori indiani:
– Maharashtra: distretti di Kolhapur, Ratnagiri, Sangli e Sindhudurg;
– Goa: l’intero Stato;
– Karnataka: distretti di Belgaum, Bagalkot, Dharwad, Gadag, Haveri, North Kanara, South Kanara e Udupi.

Świadectwo dziedzictwa związanego z Księdzem Bosko

Przez całe dziesięciolecia inspektoria Indii-Panjimu pozostawała wierna wizji wychowawczej Księdza Bosko, która łączy rozwój intelektualny, wartości moralne, umiejętności praktyczne i formację duchową. Poprzez szkoły, ośrodki techniczne i programy zaangażowania społecznego, salezjanie konsekwentnie pracowali nad polepszeniem sytuacji ludzi młodych zepchniętych na margines, pomagając im stać się odpowiedzialnymi obywatelami i sumiennymi ludźmi.

Zakończenie: spuścizna nadziei i służby

Dziś Inspektoria Panjim jest świetlanym przykadem dokonałego poziomu edukacji i niestrudzonego zaangażowania w rozwój młodych ludzi. Jej historia jest świadectwem transformującej mocy wiary, edukacji i zaangażowania społecznego. Realizując swoją misję, salezjanie nadal ucieleśniają wartości św. Jana Bosko, inspirując kolejne pokolenia do życia w duchu służby i nadziei.

Chcąc lepiej poznać rzeczywistość związaną z Inspektorią INP, należy obejrzeć film wideo znajdujący się na YouTube ANS.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet