W dalszej części uroczystej celebracji, która rozpoczęła się o godz. 10:35, Ojciec Święty nawiązał do czytań z dnia i zaproszenia Jezusa, aby “prosić”, “szukać” i “kołatać” (Łk 11,9). W tym kontekście dokonał następnie zestawienia tych trzech czasowników ze ślubami osób konsekrowanych:
- “Prosić oznacza uznać w ubóstwie, że wszystko jest darem Pana i za wszystko trzeba dziękować uznać w ubóstwie, że wszystko jest darem Pana i za wszystko dziękować;
- Szukać oznacza otworzyć się w posłuszeństwie, aby każdego dnia odkrywać drogę, którą należy podążać na drodze świętości, zgodnie z planami Boga; otwierać się w posłuszeństwie na codzienne odkrywanie drogi, którą należy podążać na drodze do świętości, zgodnie z planem Boga;
- Kołatać oznacza prosić i ofiarować braciom otrzymane dary z czystym sercem, starając się kochać wszystkich z szacunkiem i bezinteresownie”.
Leon XIV zachęcił osoby konsekrowane – zakonników i zakonnice, mnichów, członków instytutów kontemplacyjnych, instytutów świeckich, należących do “Ordo Virginum”, pustelników i przedstawicieli “nowych form” życia konsekrowanego – do “spojrzenia wstecz na swoje życie, przywołując w umyśle i sercu to, czego Pan dokonał przez lata, aby pomnożyć talenty, wzmożyć i oczyścić wiarę, uczynić miłość bardziej hojną i wolną. Czasami działo się to w radosnych okolicznościach, innym razem w sposób trudniejszy do zrozumienia, być może poprzez tajemniczy tygiel cierpienia: zawsze jednak w objęciach tej ojcowskiej dobroci, która charakteryzuje Jego działanie w nas i poprzez nas, dla dobra Kościoła”.
Nawiązując następnie do duchowości augustiańskiej, papież zacytował św. Augustyna, odnosząc się do centralnego miejsca Boga w życiu osób konsekrowanych. “Dla was, dla nas, Pan jest wszystkim (...). Bez Niego nic nie istnieje, nic nie ma sensu, nic nie ma wartości”. Relacja z Bogiem nie powinna przerażać osób konsekrowanych, ponieważ nigdy nie jest tak totalna, aby unicestwić człowieczeństwo, pominąć braci lub nie pozostawić miejsca na misję i apostolat. I mówił dalej Ojciec Święty: “Zresztą, historia uczy nas, że z autentycznego doświadczenia Boga zawsze wypływają wielkoduszne porywy miłości, tak jak miało to miejsce w życiu waszych założycieli i założycielek, mężczyzn i kobiet zakochanych w Panu i dlatego gotowych stać się ‘wszystkim dla wszystkich’ (1 Kor 9, 22), bez żadnych różnic, na najróżniejsze sposoby i w najróżniejszych środowiskach”.
W dzisiejszym, sceptycznym świecie, oszołomionym szybkością informacji i zmian, często przyciąganym przez przemijające i efemeryczne mody, osoby zakonne przypominają, że “aby być naprawdę szczęśliwym, człowiek nie potrzebuje tego, ale trwałych, solidnych doświadczeń miłości, a wy, poprzez przykład waszego życia konsekrowanego, jak bujne drzewa, o których śpiewaliśmy w psalmie responsoryjnym (por. Ps 1,3), możecie rozprzestrzeniać w świecie tlen takiego sposobu miłownania”.
Pod koniec papież podkreślił również eschatologiczny wymiar życia konsekrowanego, zwracając uwagę wszystkich na fakt, że zgodnie z tym, co stwierdził Sobór Watykański II, zakonnicy i zakonnice są „świadkami dóbr niebieskich”, zdolnymi podnieść wzrok ku wiecznej przyszłości, która wykracza poza rzeczywistość tego świata.
Już na samo zakończenie homilii papież powtórzył słowa swojego poprzednika, św. Pawła VI, który zaapelował do osób konsekrowanych o zachowanie prostoty “maluczkich”, o których mówi Ewangelia: “Bądźcie rzeczywiście ubodzy, cisi, spragnieni świętości, miłosierni, czystego serca, tacy wreszcie, przez jakich świat pozna pokój Boży”.
Chociaż Msza św. pod przewodnictwem papieża była punktem kulminacyjnym Jubileuszu Życia Konsekrowanego, jego program przewiduje jeszcze pewne wydarzenia i spotkania w całym Rzymie do najbliższej niedzieli, 12 października.
