s. Marcia Koffermann CMW
W perspektywie indywidualizmu, ludzie, aby osiągnąć szczęście muszą zaspokoić wszystkie swoje pragnienia, niezależnie od tego, kto i co ich otacza. Inaczej mówiąc, “ja” jest zawsze na pierwszym miejscu i stanowi zasadę kluczowych wyborów. Przyjmując tę koncepcję jako logikę życia, każde cierpienie, osobiste odrzucenie czy potrzeba inności są postrzegane jako agresywny atak na istotę ludzką.
Zauważa się także w wychowaniu w rodzinie, że rodzice starają się w możliwie jak największym stopniu chronić dzieci, nie dopuszczając do żadnego rodzaju “nie” z ich strony lub starając się wyeliminować wszelki rodzaj frustracji, jaka może przytrafić się dziecku.
Również media cyfrowe stanowią przestrzeń, która przyczynia się do rozwoju indywidualizmu. Warto zauważyć, że centrum sieci społecznościowych stanowi sama jednostka, w taki sposób, że ludzie krążą zawsze wokół samych siebie. Z okazji Światowego Dnia Środków Społecznego Przekazu papież Franciszek stwierdził: “To, co powinno być oknem na świat, staje się zatem witryną, w której eksponuje się własny narcyzm”.
Być może jest to jeden z kluczy pozwalających zrozummieć, dlaczego istoty ludzkie, we współczesnej kulturze, ciągle desperacko poszukują szczęścia, silnych doznań, sytuacji najbardziej zagrażających życiu. Od samych początków Kościół tworzył wspólnotę i upatrywał w wymiarze wspólnotowym konstytutywną wartość swojej wiary.
W ten sposób, aby dotrzeć do Chrystusa, konieczne jest wyjście poza siebie, doświadczenie “bycia wspólnotą”, “bycia ludem Bożym”, ponieważ to tam Bóg działa i się objawia. Bóg nie chce zamkniętych i egoistycznych osobników, ponieważ On sam jest relacją, darem i miłosierdziem.
Papież Franciszek stwierdza: “Radość i świadomość centralnego miejsca Chrystusa to dwie postawy, jakie chrześcijanie powinni pielęgnować w codziennym życiu”. Dlatego też niemożliwe jest, aby chrześcijanin żył w perspektywie logiki indywidualizmu, prowadzącego do egoizmu i zamknięcia się.
Rodzice i wspólnoty wychowawcze, zarówno w szkołach, jak i w dziełach społecznych, mają do spełnienia bardzo ważne zadanie wychowania innych, pomagając nowym pokoleniom dać się prowadzić przez Chrystusa i uczynić z Niego prawdziwe centrum swojego życia.
To jest radość, której nie będą pozbawieni.
