Przekazywać: wszyscy przekazujemy, wszyscy potrzebujemy przekazu. Na bazie waszych doświadczeń, co jest najbardziej zaniedbywane w naszej komunikacji – nas jako wychowawców, animatorów, salezjanów – w odniesieniu do młodzieży?
Ks. Gildasio Mendes: Młodzi ludzie mają swój kod językowy, za pomocą którego interpretują swoje życie i rzeczywistość. Dużym wyzwaniem jest właśnie wejście w ten kod w przyjazny i interaktywny sposób. Kod języka młodzieży przechodzi przez ich serca, uczucia, sentymenty, pragnienia relacji i zaufania. Chodzi o kochanie młodych ludzi w imię Boga i wejście w ich życie, aby przemierzyć z nimi drogę wiary i życia chrześcijańskiego.
Ks. Miguel Angel García Morcuende: Kwestia komunikacji jest bardzo delikatna, ponieważ często istnieje ryzyko mówienia o „wyzwaniach”, nawet jeśli aktualnych, bez wchodzenia w kwestię konkretnych możliwości co do działania. Dzieje się tak dlatego, że nasi młodzi ludzie już są „tam”, tam inwestują swój czas, są połączeni dzięki technologii, którą noszą i przenoszą ze sobą. Wszystko to stawia zasadnicze pytania przed duszpasterstwem młodzieży, jakby „zmuszając” do pewnych przemyśleń.
Ks. Alfred Maravilla: Komunikacja obejmuje różne komponenty, które należy poważnie potraktować: przede wszystkim nadawcę, który koduje wiadomość, wybierając najlepszy kanał, przez który wiadomość jest przekazywana – np. media społecznościowe, prasa itp. – od nadawcy do odbiorcy. Odbiorca z kolei analizuje przekaz w jego kontekście i interpretuje go w sposób zarówno zamierzony, jak i niepożądany przez nadawcę. Wreszcie feedback (informacja zwrotna) wskazuje, jak ta wiadomość dobrze została odebrana.
Chrystus: Wielu młodych usiłuje zbliżyć się do Chrystusa i pogłębić relację osobistą z Nim, ale mówią, że Kościół nie pomaga im za wiele w tym, a wręcz jest przeciwnie. Co byście im poradzili?
Ks. Gildasio Mendes: Jezus Chrystus uczy nas, że głoszenie Dobrej Nowiny to kroczenie razem, proces zmiany mentalności, bycie otwartym na to, co nowe, uczenie się, pogłębianie i angażowanie. Kościół uczy nas poprzez historię, że ewangelizacja wymaga bliskości, wspólnego kroczenia. Im bliżej jesteśmy młodych, im dłużej idziemy z nimi dzisiaj drogą do Emaus, w tym większym stopniu możemy wraz z nimi odkrywać, w jaki sposób należy żyć wiarą w Kościele z zaangażowaniem i radością.
Ks. Miguel Angel García Morcuende: Jeśli w duszpasterstwie młodzieży z jednej strony skupiamy się na przejściu od „treści” do „ludzi”, to z drugiej strony w praktyce czasem nie wiemy, co jest istotne dla wiary. Przywrócenie treści Ewangelii, Jezusa Chrystusa, jest właściwą rzeczą, jaką należy zrobić wraz z młodymi ludźmi. Jako wychowawcy-pasterze musimy zadać sobie pytanie, czy każdy z nas ma coś do zaoferowania i czy nasze własne świadectwo wiary może wzbudzać zainteresowanie i służyć jako punkt odniesienia. Młodzi ludzie szukają relacji, przyjaźni, współdziałania, protagonizmu, wolności, intymności, zatroskania, informacji, pociechy, przynależności, wsparcia, uczuć, bliskości. Czy salezjańska propozycja wychowawczo-duszpasterska nie mieści czegoś, co jest z tym wszystkim związane?
Ks. Alfred Maravilla: Jezus Chrystus nie jest doktryną, w którą należy wierzyć, ale osobą, którą należy spotkać. A zatem głoszenie Go oznacza zadbanie o to, by te wszystkie nasze działania doprowadziły do naszego udziału w tym wszechogarniającym i radosnym doświadczeniu Jezusa, zdolnym wzbudzić zainteresowanie Jego Osobą, co prowadzi do początkowego przylgnięcia do Niego i do ożywienia wiary w Niego. Bez zatroszczenia się o to pierwsze głoszenie wszelka inicjatywa ewangelizacyjna będzie bezowocna, ponieważ pierwsze głoszenie jest tą iskrą, która prowadzi do nawrócenia i rozpoczyna proces ewangelizacji.
Dzisiaj: Co może nam pomóc śledzić i korzystać dobrze z obecnych możliwości, a z drugiej strony – nie ograniczać nas w poszukiwaniu lepszej formy?
Ks. Gildasio Mendes: Ksiądz Bosko przemierzył drogę wychowania i ewangelizacji, wychodząc od pedagogiki serca Dobrego Pasterza, który przyjmuje i kocha w imię Boga. Podoba mi się to określenie Księdza Bosko: dogłębnie ludzki, dogłębnie święty. Każda metoda duszpasterska ma w centrum przykład Dobrego Samarytanina. Miłość świadczona w służbie innym, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej cierpiącym, zawsze rodzi nowe i aktualne przesłania. Treść każdego przesłania przechodzi przez ten sposób miłości i służenia.
Ks. Miguel Angel García Morcuende: Dzięki mediom powstał prawdziwy, żywy, zamieszkały kontynent z powołaniem do bycia miejscem wspólnym i publicznym. Jeśli duszpasterstwo młodzieży nie będzie wchodzić w tę przestrzeń, to będzie odpowiedzialne za ten brak obecności. Mamy obowiązek zmienić naszą pozycję, a następnie wybrać sposób działania. Nikt nie żyłby cyfrowym światem, gdyby nie odkrył w nim źródeł rozwoju zarówno dla siebie, jak i dla istotnych relacji, którymi żyje. I dlatego młodzi ludzie zawsze poszukują wirtualnej przestrzeni, często w postaci obrazów i krótkich, efektownych zdań. Pozostaje jednak potrzeba bycia częścią czegoś i to ważną częścią.
Ks. Alfred Maravilla: Dzisiaj sieci społecznościowe są częścią naszego życia. Pozwalają nam komunikować się z tysiącami osób za pomocą jednego kliknięcia. Dlatego wyzwaniem dla każdego wierzącego, dla każdego wychowawcy salezjańskiego jest korzystanie z sieci społecznościowych poprzez oferowanie ludziom młodym treści, które w jakiś sposób pomogą im osobiście spotkać Jezusa. Nasza obecna płynna kultura poszukuje czegoś stabilnego, co może nadać sens tam, gdzie nic nie jest uważane za trwałe. Sieci społecznościowe oferują nam dzisiaj wyjątkową okazję do poruszania kwestii dotyczących cnót, relacji i wiary w Jezusa Chrystusa. Skorzystajmy z tej okazji!
