Jego rodzice odznaczali się wielką wiarą i mały Ignacy wzrastał w tym klimacie. Już w szkoły podstawowej o kapłaństwie słyszał od swojego wspaniałego nauczyciela Jana Kolibaja, odczuwając zauroczenie tym powołaniem. To pragnienie zaczyna się konkretyzować w wieku 22 lat, kiedy to został skierowany do salezjanów; ks. Rua był tym, który przyjął go w Turynie. Bardzo pragnął wyjechać na misje, ale ksiądz Rua tajemniczo powiedział do niego pewnego dnia: “Twoja misja będzie na Północy!”.
Został wysłany do Gorycji, wówczas miasta w cesarstwie austro-węgierskim. Uczył tam internistów z gimnazjum, a jednocześnie studiował teologię. W 1901 roku został wyświęcony na kapłana. Pełniąc wiele innych obowiązków, dał się poznać jako kierownik duchowy i spowiednik.
W 1910 roku został skierowany do Lublany (Słowenia), gdzie pomimo poważnych trudności, był w stanie zapewnić pożywienie bardzo wielu ludziom młodym, wsperając nowicjat i kompletując prace związane z sankatuarium.
W 1925 roku przełożeni wysłali go do Perosa Argentina (Turyn), gdzie zapoczątkował dzieło na rzecz aspirantów pochodzących z Czech i Moraw. Spędził tam trzy lata w warunkach wielkiego ubóstwa, a kiedy zaszła konieczność, by przewieźć tych młodych do ich ojczyzny, on się tego podjął. Udał się w kierunku miasta Fryšták (Czechy).
Szczęśliwy rozwój powołań sprawił, że przełożeni zdecydowali się uczynić Czechosłowację autonomiczną prowincją. Ks. Stuchly został jej pierwszym inspektorem. Stało się to w 1935 roku. W ciągu niewielu lat przyczynił się do znacznego rozwoju inspektorii: po czterech latach ta liczyła już około 400 współbraci. Kiedy inspektoria czechosłowacka podzieliła się na dwie (Słowacja oraz Czechy-Morawy), ks. Stuchly pozostał przełożonym tej ostatniej.
Z napaścią Niemiec i II wojną światową nadeszły straszne lata: domy zostały przejęte, salezjanie skierowni do przymusowych robót. “Dziadek” (jak nazywano wówczas ks. Ignacego) był bezpiecznym punktem odniesienia, podtrzymania we współbraciach wiary i nadziei, pomagając z miłością najsłabszym.
W czasach komunizmu dzieła salezjańskie zostały skonfiskowane, współbracia zwerbowani lub rozproszeni. Ks. Stuchlý widzi, jak za jednym pociągnięciem zostało zniszczone dzieło, któremu on poświęcił całe życie. 40 dni przed tzw. “barbarzyńską nocą” w marcu 1950 roku doznał apopleksji. Ostatnie trzy lata swojego życia spędził najpierw w domu opieki w Zlinie, a potem w Lukovie, gdzie stale był kontrolowany i izolowany.
Bardzo wielki szacunek, jaki zawsze budził u przełożonych, jego wielka zdolność kochania i bycia kochanym, ukształtowała i wzmocniła opinię o jego świętości. Zmarł pogodnie 17 stycznia 1953 roku wieczorem. santità.
Proces beatyfikacji i kanonizacji ks. Stuchlego jest w toku i wkrótce zostanie uznana heroiczność jego cnót.
Więcej informacji na stronie internetowej w czterech wersjach językowych: https://istuchly.cz/
