Na początku nauczycielki-wolontariuszki zapoznały się z ich umiejętnością czytania i konwersacji. Każdy z grupy 160 uczniów był poddany ocenie raz lub dwa razy w ciągu tygodnia w czasie tego miesięcznego intensywnego kursu języka włoskiego. Tak więc ci młodzi mogli odczuć, że stale ktoś im towarzyszy i śledzi ich poczynania.
Większość z uczniów włożyła wiele wysiłku w czasie tego kursu, chcąc nauczyć się języka, by potem, od września, móc rozpocząć naukę w szkole zawodowej. “Obserwuję u nich wielką pasję, silny bodziec do lepszego życia, jakby salezjańska szkoła stanowiła pewnego typu marzenie” – wyznaje Chiara, jedna z wolontariuszek-nauczycielek.
“Zrozumiałam – kontynuuje – że ta szkoła zawodowa jest jedyną szansą życiową dla tych młodych w Aleksandrii. Jakość lekcji, poważne podejście nauczycieli, a przede wszystkim styl nauczania, który jest tutaj stosowany, sprawiają, że po trzech latach taki młodych człowiek zdobywa odpowiednie kwalifikacje zawodowe i ludzkie, które są znacznie wyższe od przeciętnych. To daje im potem większe możliwości w odniesieniu do przyszłości”.
Nie wszystko było łatwe, ale proces został zakończony. Dalej stwierdza Chiara: “Szybko zrozumiałam, że łagodność, zachętę i elestyczność trzeba połączyć z odpowiednią dawką stanowczości, a jak trzeba – to i niższych stopni, a to wszystko zaprawić poważną miną i zdecydowanym tonem głosu!... Czuję, że to doświadczenie ubogaciło mnie pod wieloma względami”.
Szkoła i oratorium salezjańskie w Aleksandrii są prawie wyłącznie uczęszczane przez nieletnich muzułmanów. Nie usiłuje się tutaj ich nawracać, ani pośrednio ani bezpośrednio. Są natomiast pragnienie i zaangażowanie, by zapewnić tym młodym odpowiednie przestrzenie spotkania i rozwoju, promocji umiejętności i godności.
Ten duch ożywia każde działanie, zmuszając chrześcijańskich wolontariuszy do stawiania sobie pytań, jest powodem pewnego zdenerwowania, zmiany poglądu. Jest to duch, który popycha w kierunku nawrócenia serca, pozostawienia uprzedzeń, wygód, lęków, aby spotkać drugiego w klimacie prostego i prawdziwego braterstwa.
Źródło: Don Bosco ICC
