Cały kompleks salezjański – w który wpisują się także Bazylika zbudowana przez Księdza Bosko, nowe Muzeum-Dom Księdza Bosko, ośrodek młodzieżowy, biura Siedziby Generalnej Salezjanów  oraz działalność społeczna na rzecz potrzebujących, migrantów i uchodźców – jest dosłownie zalany każdego dnia przez setki młodych ludzi.

Pierwsze przyjazdy rozpoczęły się pod koniec ubiegłego tygodnia, jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem Jubileuszu Młodzieży, a nawet po zakończeniu w niedzielę 3 sierpnia nadal przewiduje się jeszcze kilkudniowy pobyt różnych grup, które w ramach tego Jubileuszu zaliczą jeszcze dalsze etapy. Szacuje się, że pod koniec zostanie przyjętych i zakwaterowanych około 12 tysięcy młodych pielgrzymów, co daje średnio ponad 1000 pielgrzymów dziennie.

Dziewczęta i chłopcy – w większości Europejczycy, często również Włosi, pochodzący z całego świata – znajdują na dziedzińcu tego rozległego obiektu przede wszystkim wygodne i bezpieczne miejsce, gdzie mogą odpocząć, coś zjeść, skorzystać z podstawowych usług i naładować baterie smartfonów w przerwie między różnymi punktami napiętego programu.

Ale oczywiście to nie wszystko. Z tym pobytem na “Sacro Cuore” łączą się także różne inne możliwości, takie jak: 

–    zwiedzenie kościoła i muzeum, aby lepiej poznać Księdza Bosko, jego historię, pedagogikę i duchowość;

–    uczestniczenie w katechezie i refleksjach proponowanych dla poszczególnych grup;

–    udział w rekreacji i zabawie z tańcami i piosenkami z towarzyszeniem muzyki, prowadzonymi przez wolontariuszy na podwórzu.

W tych dniach Jubileuszu zespół koordynujący zakwaterowanie i przyjęcie na “Sacro Cuore” codziennie organizuje spotkania, które służą wzajemnemu poznaniu się uczestników, wymianie doświadczeń, wspólnemu świętowaniu, a także dzieleniu się świadectwami z udziałem młodych ludzi, którzy na co dzień animują Salezjańskie Centrum Młodzieżowe, i młodymi pielgrzymami przybyłymi z różnych stron świata.

Tak było na przykład w środę 30 lipca, po pierwszym spotkaniu integracyjnym z piosenkami i tańcami dla wszystkich oraz powitaniu uczestników przez dyrektora dzieła, ks. Francesco Marcoccio. Wtedy to na scenie specjalnie przygotowanej na tę okazję pojawili się świadkowie, którzy przybliżyli duchowość salezjańską, która jest wyrażona w konkretny sposób w służbie osobom najbardziej potrzebującym.

Pierwszym świadectwem podzieliła się Delia, Filipinka mieszkająca od 40 lat w Rzymie, która po utracie wiary w wyniku trudności życiowych odnalazła ją dzięki pielgrzymce do Asyżu i poczuciu braterstwa, jakiego doświadczyła w filipińskiej wspólnocie spotykającej się w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa. Stamtąd szybko przeszła do wolontariatu: “Dołączyłam do grupy ‘Banca dei Talenti’, parafialnej grupy, która służy ubogim na ulicy. Przygotowywanie kanapek i spotkania z naszymi przyjaciółmi stały się radością. Najpiękniejsze jest rozmawianie z nimi, słuchanie ich opowieści, poświęcenie im czasu. Widzę radość w ich oczach, ponieważ czują się kochani. Często dziękują nam, ponieważ dajemy im nadzieję na zmianę i poprawę ich życia. W każdy piątek czekają na nasze przybycie, znamy ich imiona i nawiązaliśmy szczere przyjaźnie” – powiedziała ze wzruszeniem.

Inni wolontariusze i młodzi ludzie opowiadali o działalności Szkoły Języka Włoskiego, z której korzysta wielu migrantów, którzy tłumnie gromadzą się na ulicach w pobliżu salezjańskiego dzieła. Jest to szkoła, która pomaga im również w tysiącach innych spraw, biurokratycznych, dotyczących pomocy humanitarnej… Uczestnicy spotkania mogli się również dowiedzieć o działalności ośrodka pomocy psychologicznej, który tak wiele dobrego robi dla tych, którzy mają w tym względzie problemy; ci mogą w nim znaleźć odpowiednią pomoc lub podjąć solidną terapię pod kierunkiem psychologów-wolontariuszy z Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego (UPS).

Szczególne wrażenie zrobiło świadectwo Davide, jednego z beneficjentów działalności salezjańskiej prowadzonej na “Sacro Cuore”: “Po życiu pełnym błędów, które popełniłem, przybyłem do Rzymu, czując się przegranym, opuszczonym nawet przez Boga. Byłem sam, spałem na ulicy, ale czułem, że chcę innego życia. Tak poznałem ich, młodych ludzi, którzy w każdy piątek przynosili mi jedzenie, słuchali mnie, sprawili, że się otworzyłem i zrozumieli mnie. A teraz, dzięki drodze, którą mi pomogli przejść, po prawie dwóch latach odnalazłem swoją godność”.

To świadectwo Davida zostało przyjęte przez wszystkich obecnych młodych ludzi długimi brawami, będąc jednym z tych szczególnych momentów, których nie zapomną i zabiorą ze sobą po tym Jubileuszu.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet